Το φως σβηστό...τα μάτια κλειστά...να με κυκλώσει το απόλυτο σκοτάδι κι η σιωπή.

Να βυθιστώ στο παρελθόν στην γαλάζια ανάμνηση. 

Ήταν κλεισμένες οι στιγμές ευλαβικά σε ένα βελούδινο μαύρο κουτί, κρυμμένο στην καρδιά μου, στο μυαλό μου. Εκεί που δεν τις άγγιξε ποτέ κανείς, δεν τις λέρωσε καμιά πραγματικότητα. Εκεί που το γαλάζιο ρούχο αγκάλιαζε το κορμί κι έκανε τη μορφή να λάμπει κι ήταν πιο όμορφη από ποτέ. Εκεί που το γαλάζιο βλέμμα αγκάλιαζε όλο το είναι, γινόταν ωκεανός να βυθιστω, να χαθώ μέσα και να ανακαλύψω νέους κόσμους. Εκεί που τα δύο είδωλα του καθρέφτη γίνονταν ένα και γέμιζε ο χώρος χρώμα και ανάσες.

Ήταν κλεισμένες οι στιγμές στην πιο  βαθιά σπηλιά της θάλασσας μου. Μα έγιναν και πάλι κύμα και ξύπνησαν τον βυθό μου και θυμήθηκα πώς ήταν κάποτε να νιώθω ζωντανή.