Είναι κι αυτή η θλίψη που δεν περνάει. Καβαλάει τα σύννεφα έξω απ' το παράθυρο και γεμίζει τον ουρανό της ζωής μου. Δεν έχω κλάψει, δεν έχω θρηνήσει. Δεν πρόλαβα να ξεπαγωσω την ψυχή μου. Επαναλαμβάνω μέσα μου σαν ξόρκι τη φράση. Ίσως κάποτε βρω το θάρρος να την ξεστομίσω και το φάντασμα μου να πάρει οστά. Ίσως τότε το γκρι γίνει βροχή και εμφανιστεί ξανά το ουράνιο τόξο.