Πάντα μου άρεσε η μουσική.

Όταν ήμουν μικρός μια γκουβερνάντα έπαιζε φλογέρα διαβάζοντας μια παρτιτούρα και είχα μαγευτεί με τον τρόπο που τα σύμβολα γινόταν ωραίος ήχος με νόημα.

Στην Α γυμνασίου ανυπομονούσα να αποκρυπτογραφήσω αυτό το όμορφο μυστήριο στο μάθημα της μουσικής.

Μας έμαθαν τις αξίες και τους συμβολισμούς των μουσικών φθόγγων κι εκεί σταμάτησε αυτό το όμορφο μυστήριο για να μας αραδιάσουν στη συνέχεια ένα σωρό ιστορικές ξενέρωτες αηδίες που αφορούσαν στην εξέλιξη της μουσικής ανά τους αιώνες στους διάφορους πολιτισμούς.

Αυτό πάει να πει στείρα γνώση.

Όταν έγινα φοιτητής στο πρώτο έτος έκανα παρέα με δυό συμφοιτητές μου

Το Μιχάλη και το Δημήτρη

Και οι δύο τραγουδούσαν και έπαιζαν κιθάρα

Ο Μιχάλης Μπομπ Ντυλαν ο Δημητρης Μπίγαλη

Κι εκεί άρχισαν να αποκτούν σιγά σιγά αξία οι νότες.

Οι συγχορδίες πάντα ακουγόταν πιο ζεστές και πλούσιες από μια νότα μόνη.

Οταν έμεινα μόνος λοιπόν χωρίς φίλους έχτισα σιγα σιγα τη δικη μου αρμονια.

Μπορεί ο Μιχάλης και ο Δημήτρης να ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους μα στη ζωή μου παρέμειναν παρούσες οι μπασαδούρες του Μπομπ Ντυλαν και τα γυρίσματα του Μπίγαλη.

Η ανάσα ομορφαίνει όταν τραγουδάς.Η ακοή εμπλουτίζεται όταν ακούς μουσική και την αναπαράγεις με δικό σου τρόπο.