Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Αντίθετα με τα ζώα που δε θα κάτσουν ν’ ασχοληθούν με σχόλια τύπου «μ’ έγραψε στα παλιά του τα πέταλα», «γιατί μου το μούγκρισε αυτό», «πάμε γι’ άλλα (ζώα)» κτλ…

Αρκεί ένα βλέμμα του γαϊδουρίνου στη γαϊδουρίνα, πριν αρχίζουν να γκαρίζουν πίσω από τους θάμνους. Να χλιμιντρίζουν τα άλογα, να σφυρίζουν τα κουνούπια, να παίζουν μπουνιές οι γορίλες, να μπουγελώνονται οι ιπποπόταμοι και τα παπαγαλάκια να φωνάζουν «τι  μου κάνεις?»

Αντίθετα οι άνθρωποι δυσκολεύονται. Όχι να παίζουν μπουνιές και να γκαρίζουν, αυτό γίνεται συνέχεια, αλλά να τα «βρουν» διαπροσωπικά…

Γιατί  τον έρωτα τον έχουμε φορτώσει ένα σωρό αηδίες. Τον κοινωνικό αντίκτυπο, τη συγκατάθεση άσχετων -με το συναίσθημα- τύπων, το  οικονομικό εκτόπισμα κι ένα σωρό άλλα…

Γιατί είμαστε άνθρωποι. Κι έχουμε αδυναμίες. Όπου μας συμφέρει όμως. Γιατί κατά  τ’ άλλα, κι ειδικά όταν χωρίζουμε, συμπεριφερόμαστε σα ζώα…

Αντίθετα τα ζώα χωρίζουν σαν άνθρωποι. Δίνουν ένα γλωσσόφιλο,  ανταλλάσσουν θερμή χειραψία με τις μουσούδες τους, και πάνε για νέα συνομοταξία…

Οι άνθρωποι κι εδώ όμως έχουν πρόβλημα. Δε φτάνει που μέχρι να αποφασίσουν να προχωρήσουν ο άλλος έχει αλλάξει τηλέφωνο, έχουνε και  στάνταρ!

Πρέπει να ανήκει τουλάχιστον στην ίδια κοινωνική ομάδα το έτερον ήμισυ. Αλλιώς θα σιχτιρίσουν κάποια μέρα όλοι μαζί την ώρα και τη στιγμή. Κι αν το ζεύγος δεν έχει πρόβλημα, τα  γύρω πεθερικά καραδοκούν, κι είναι ζήτημα για πότε τα παίρνεις στο κρανίο, γίνεσαι  Βασιλάκης Καΐλας στο «Λουστράκο» κι αρχίζεις να πετάς τις βούρτσες και τα camel στα μούτρα της τύπισσας με το γουναρικό…

Γιατί σου λένε: «Δεν έχει το μορφωτικό επίπεδο του παιδιού μας!» Εσύ τι να τους πεις? Ότι δεν τα φτιαξες με την άλλη για να ανακαλύψεις το φάρμακο κατά της ποδάγρας? Δεν πείθεις…

Θα σου πουν: «Δεν έχετε τα ίδια γούστα!» Εσύ? Τι θα πεις? Ότι αν είχατε τα ίδια γούστα θα ήσασταν φιλενάδες? Ούτε αυτό…

Θα σου πουν: «Το παιδί μας το μεγαλώσαμε στα πούπουλα να το δούμε μια μέρα βασιλόπουλο!» Τι θα τους πεις? Εκεί δε σώζεσαι με τίποτα! (εκτός αν το επίθετό σου είναι Βασιλόπουλος…)

Θα σου πουν: «Το παιδί μας έχει χρήματα! Εσύ?» Τι θα τους πεις? Ότι έχεις φιλότιμο? Χαχαχαχαχα

Και  τέλος θα αναφωνήσουν: «Ανάθεμα την ώρα! Κατάρα τη στιγμή!» Εκεί τι θα τους πεις? Σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί? Μάλλον δε θα ψάχνουν για τρίφωνο, και παράλληλα τους βάζεις και ιδέες…

Γιατί τα ζώα είναι πιο ειλικρινή. Δεν έχουν ευθύνες, δε δίνουν λογαριασμό, δεν κουβαλάνε προίκα (εκτός απ’ τις χελώνες). Κι άμα λάχει πουλάνε και κανένα παραμύθι σαν του Αισώπου και μας τη λένε κι από πάνω!