Αυτές τις μέρες κάτι συμβαίνει. Κάτι δεν πάει καλά. Και με τα παιδιά μου και με μένα. Συνέχεια φωνές, φασαρία, έχω φτάσει σε σημείο να μην αντέχω τον εαυτό μου  :( Ελπίζω μόλις ξαναφτιάξει ο καιρός και αρχίσουμε να βγαίνουμε πάλι έξω να ηρεμήσουν τα πνεύματα…Δεν γράφω πως τα περάσαμε σήμερα στο σχολείο, γιατί σε κανέναν δεν θα αρέσει, έχω συγκεντρώσει όμως από την προηγούμενη εβδομάδα μέχρι σήμερα μερικές ενδιαφέρουσες ομολογώ συζητήσεις και μπομπιροατάκες!

  Νο1:Μαρία και Θοδωρής-«Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος…»

Η γλωσσού η Μαρία εδώ και καιρό έχει από κοντά τον Θοδωρούλη μας, που –όπως έχω ξαναγράψει- στόμα έχει και μιλιά δεν έχει! Τον τραβολογάει μια από δω, μια από κει, εκείνος την ακολουθεί. Και πάνω κάτω η ίδια ερώτηση όλη την ώρα:

-Θοδωρή θες α με παντευτείς;

Ε, μια την άντεξε, δυο την άντεξε, τρεις την άντεξε, σήμερα τον ξαναρωτάει:

-Θοδωρή θες α με παντευτείς;

Κι ο Θοδωρής, που σπάνια ακούμε την φωνούλα του, τρελαμένος πάει κοντά της, ανοίγει τα χέρια, και της φωνάζει:

-Ό σ ι !!!!!! (Ήταν ένα Όχι, άλλο να σας το λέω, άλλο να το βλέπετε! Μεγαλύτερο κι από εκείνο του Μεταξά!)

Νο2:Κωσταντίνα η Λιχούδα.

Στο σχολείο μας τα παιδιά τρώνε και πρωινό και μεσημεριανό. Περίπου επί μία εβδομάδα τους δίνανε κάθε μέρα για πρωινό μερέντα. Έβλεπα την Κωσταντίνα να δυσανασχετεί, αλλά δεν έλεγε τίποτα. Την τελευταία μέρα της εβδομάδας όμως έχασε την υπομονή της μόλις ξαναείδε μερέντα:

-Πάλι μελέντα; Δεν το αντέχω! Όλο μελέντα θα μας δίνουνε σ΄ αυτό το σχολείο; Βαλέθηκα!

(Όμως έφαγε εν τέλει όλη την φέτα της!)

Νο3:Δημήτρης ο «Γίφαντας»

Μια μέρα έρχεται ο Δημήτρης και μου δείχνει τα μπράτσα του:

-Κοίτα, είμαι τελάστιος γίφαντας!!

-Ωωωω, τι γίγαντας είναι αυτός! Μαμά μου, φοβάμαι. (απαντάω εγώ η έξυπνη)

-Όχι γίγαντας. Γ ί φ α ν τ α ς! Δεν καταλαβαίνεις;

(Αααα, γίφαντας, ναι, τώρα κάτι κατάλαβα….)

Φεύγει και έρχεται μετά από λίγο. Κοιτάει τα νύχια μου, που είναι βαμμένα:

-Όταν ήμουνα κολιτσάκι, είχα βάτσει κόκκινα νύχια. Τώλα όμως μεγάλωσα και έγινα άντλας! Και δουλεύω στην αστυνομία. Και αύλιο με τσίμπησε ένα φίδι και μετά πέθανα. Αλήθεια είναι αυτά. Κοίτα τι μεγάλος που είμαι! Είδες τι τελάστια αυτιά που έχω;;

(Μιλάμε έριξα ένα γέλιο με τις ιστορίες του Δημήτρη εκείνη τη μέρα! Αν τον ακούσετε να μιλάει….Τέλειος! Τελικά έχουμε πολύ γλωσσάδικα παιδιά σ΄ αυτό το σχολείο φέτος…!)

Νο4:Οδοντίατροι!

Μια μέρα πονούσε το δόντι μου. Τα παιδιά με κοιτούσαν που δεν ήμουν καλά και με ρωτάνε:

-Τι έχεις;

-Πονάει το δοντάκι μου.

Τρέχουν να φέρουν ένα βαλιτσάκι του γιατρού που έχουν, να με κάνουν καλά.

-Άνοιτσε το στόμα σου.

-Δεν μπορώ, δεν θέλει να ανοίξει. Κοιμάται τώρα.

-Ααααα, νύχτα είναι στο στόμα σου; Γι΄ αυτό τα δόντια σου κλαίνε και πονάνε;;; Φοβούνται;

(Τι να σχολιάσω…Έμεινα με το στόμα ανοιχτό!)

Νο5:Παναγιώτης ο άσχημος!

Σήμερα το άκουσα κι αυτό!!! Από τον Παναγιώτη, ο οποίος δεν ξέρω γιατί, αλλά έχει μια εμμονή με τα μακριά μαλλιά και με την τηλεόραση.

-Κυρία μου, εγώ θα γίνω κορίτσι!

-Τι λες Παναγιώτη μου; Τέτοιος κούκλος θέλεις να γίνεις κορίτσι;

-Ναι!!! Μ΄ αρέσει να γίνω άσχημη Μαρία, για να είμαι άσχημη Μαρία και να έχω μακριά μαλλιά.

(Τι να πω…Ουδέν σχόλιο!)

Υ.Γ.:Η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν λίγες μέρες, σε μία φάση που το σχολείο δεν είχε γίνει ακόμα κόλαση από τα πεταμένα παιχνίδια!!