Να'μαι λοιπόν κι εγωωωώ..... κι ας άργησα.

    Όπως αρκετοί εδώ μέσα, έτσι κι εγώ θα προσπαθήσω σιγά σιγά να φτιάξω ένα δικό μου blog, αν ποτέ καταφέρει να λέγεται έτσι..

    Διάλεξα λοιπόν το τίτλο "η ζωή που έζησα", θέλωντας να μοιραστώ μαζί σας και να σας γνωστοποιήσω κάποια πράγματα που πέρασα και περνώ.., κάποια συναισθήματα, φόβους, ανησυχίες, ίσως και χαρές, ευτυχισμένες στιγμές και τελοσπάντων ό,τι αναλαμπή μου έρχεται.. σταθμός οι και ασήμαντες αφορμές απλώς για να γράψω ....

    Θα προσπαθήσω να το εκφράσω αυτό, είτε με στιχάκια, είτε με φωτογραφίες, είτε δε ξέρω κι εγώ με τί....

    Όλη αυτη την προσπάθεια (τώρα που είναι νωρίς και δε ξέρω το αποτέλεσμα), θα είναι αφιερωμένη προπάντων στην γλυκιά μου γυναικούλα, η οποία μπορεί να λέγεται ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή μου, η μεγαλύτερη μου αγάπη και καψούρα ταυτόχρονα, καθώς επίσης και σε δυο φιλαράκια μου, που το ένα το γνώρισα καπου στο γυμνάσιο και το άλλο το συνάντησα γύρω στο 1995-1996.....

    Και επειδή δεν είμαι πολύ της πολυλογίας, αρχίζω κάπως έτσι:

                                             Η ζωή μου είναι μια στάλα

                                                                         μια στάλα και το χαμόγελό σου

                                                         Αυτό ήταν η αρχή.

                                                                        Η αρχή της καταιγίδας.

 ...ίσως και το πρώτο στιχάκι που τόλμησα ποτέ να γράψω σε χαρτί κάπου γύρω στα τέλη '92 αρχές '93.