Εκείνο το απόγευμα της Τρίτης στον Πειραιά , ξύπνησε μνήμες και ζωντάνεψε στα μάτια μου στιγμές…

Με είδα απάνω στον Αετό….Σε είδα να μου κρατάς το χέρι για να με βοηθήσεις να ανέβω… 

Μνήμες, εικόνες και στιγμές που ξαναβίωσα για λίγο όταν πήρα στα χέρια μου τις φωτογραφίες...

Ήταν τότε πριν 10 περίπου χρόνια που μας είχες πάρει μαζί σου για να μας ξεναγήσεις στον χώρο που δούλευες , για να μας γνωρίσεις τους «καραβίσιους» φίλους σου…

 «Ο Αετός» ήταν αυτός που από τότε που σταμάτησες τα μακρινά ταξίδια , σε κρατούσε μακριά μας αλλά συγχρόνως τόσο κοντά… 

Η κουζίνα σου εκεί ήταν πολύ μικρή για να εκφράσεις όλο το μεγαλείο της τέχνης σου , αλλά εσύ ήσουν αρκετά μεγάλος σε αυτό που έκανες για να μην σου δημιουργούν πρόβλημα τέτοια εμπόδια… 

Βέβαια , το γεγονός ότι μαγείρευες μια ζωή για πολλά άτομα , μας δημιουργούσε "οικογενειακό πρόβλημα" μια και όταν μαγείρευες στο σπίτι , τα φαγητά σου ήταν πολύ πικάντικα και πολύ αλατισμένα! «Για 4 μαγειρεύεις , όχι για 14» σου λέγαμε χαριτολογώντας...  

Η δύναμη της συνήθειας βλέπεις…35 χρόνια στα καράβια , «τάιζες» ολόκληρο το πλήρωμα! Πώς 6-7 ή 12 μήνες που έμενες μαζί μας να σε βγάλουν από αυτή την συνήθεια! 

Δεν ξέρω γιατί αγαπάω τόσο πολύ την θάλασσα… Σε στέρησε από εμάς πολλά χρόνια…Σκέφτομαι ότι κανονικά θα έπρεπε να την μισώ… 

Ίσως όμως το γεγονός ότι μου έλεγες ιστορίες για τα ταξίδια σου , ίσως επειδή ξέρω πως τα πολύ όμορφα γράμματα που έγραφες στην μαμά και αργότερα σε όλους μας ήταν εμπνευσμένα και από εκείνη , ίσως τελικά επειδή εσύ την αγαπούσες τόσο πολύ να μου μετέδωσες και μένα την τόση αγάπη σου γι'αυτή...

Ο Αετός… 

Οι άνθρωποι αυτοί που ήταν μαζί σου στα ταξίδια σου με αυτόν , ήταν οι ίδιοι που εκείνη την Κυριακή στο Πόρτο Ράφτη , σε είδαν να ανοίγεις τα φτερά σου και να «πετάς» σαν τον Αετό , για άλλα μακρινά μέρη , για εκείνο το τελευταίο ταξίδι... 

Άραγε εκεί που είσαι , έχει γύρω σου θάλασσα...;

Y.Γ. Γιώργο, ευχαριστώ για τις φωτογραφίες...