Γιατί τόση μοναξιά σε αυτή την πόλη; Περπατάς και βλέπεις ανθρώπους χαμένους στον Γολγοθά των σκέψεων τους .  Δεν ζουν το παρόν, δεν ακουν την ηχορύπανση . Είναι αλλού. Σηκώνεις τα μάτια σου και βλέπεις ότι πίσω απο κάθε κλειστό παράθυρο στέκεται ένας άνθρωπος με  χαμένη την ματιά του. Πάντα αναρωτιόμουν τι να σκέφτεται ο παππούλης ή η γιαγιάκα; .Μπορεί να κάνει την αναδρομή του στο παρελθόν,να σκέφτεται ότι οι δικοί του τον εγκατέληψαν, μια απογοήτευση για τον κόσμο που αλλάζει, μια μιζερια για το πως θα περάσει έναν ολόκληρο μήνα με μια πενιχρή σύνταξη.

Τι να σκέφτεται ένας ενήλικας την ώρα που είναι στο γραφείο , στο δρόμο, στο αυτοκίνητο. Μια απογοήτευση απο τους ανθρώπους  ή την κοινωνία, μια παραίτηση ζωής , μια ανικανοποίηση απο την σχέση ή τον εαυτό του.

Τι να σκέφτεται ο έφηβος κλεισμένος στο δωμάτιο του ή την ώρα του μαθήματος. Αυτός έχει όνειρα ότι θα αλλάξει τον κόσμο, ότι θα κάνει τον κόσμο καλύτερο , αλλά δεν ξέρει πολλές φορές και ο ίδιος τί θέλει.

Η μόνη λύση είναι να ανοίξουμε επιτέλους τα παράθυρα. Να μπει λίγος καθαρός αέρας.Μας λείπει το οξυγόνο στην ζωή μας. Τα πάντα μπορούν να λυθούν , να γίνουν όλα πιο αισιόδοξα. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ΑΕΡΑ.

Φιλιά σε όλους.