Μιά τζαμαρία σκονισμένη σε φυλάκισε

να διασχίζεις νύχτα πάντα αυτό το δρόμο...

σαν ενας πίνακας, που κάποιος τον ζωγράφισε,

κάποιος που να σε περιμένει ήξερε μόνο...

κι έγινες κίνηση, κι αμάξια, κι αυτονόητο...

ένα δειλό παιδί που στέκει πάντα απ' έξω...

χαραμισμένο σ' ένα βράδι μου ανόητο,

σε μιά μπαλάντα που δεν ήξερα να παίξω...

Ενας καθρέφτης μιά φορά σε φιλοξένησε

κι αρνείται χρόνια τώρα να σε ξαναδείξει.

Μόνο το χρώμα σου ποτίζει τα τραγούδια μου...

Ρόδο μου γυάλινο... που σπάει πριν ανοίξει...

Μέσα στο πιό βαθύ,

το πιό βαθύ σου Μπλέ

   χρόνια χαμένος...

ο πιό δικός...

ο πιό δικός σου ξένος...