Απόσμασμα Από το Ημερολόγιο Μου...
28/2/2000
Δεν είναι προδοσία καρδιά μου ο λόγος που πονάς
είναι η ανοησία που πάντα κουβαλάς.
Άνοιξε τα μάτια και θα δεις
τότε θα κρίνεις και θα κριθείς
όχι από ξένους καρδιά μου
από την ίδια την ματιά μου!
Δεν ξέρω τι ακριβώς αισθάνομαι απόψε, νομίζω πως είμαι ανόητη.
Κάθε φορά ίδιος πόνος, κάθε φορά τα ίδια λάθη.
Δεν έχω μάθει να είμαι αυστηρή με τους άλλους, ξέρω να είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου, αλλά δεν αρκεί, και αυτό πόνο προκαλεί.
Έμαθα κάτι απόψε, μια αποκάλυψη, μια αποκάλυψη που ήταν μέσα στην ψυχή κρυμμένη, μια σκέψη που δεν έλεγε να βγει, όμως να τη τώρα μπροστά μου ζωντανή.
Αν πονάω; Σου είπα δεν ξέρω τι αισθάνομαι, μάλλον θυμό. Θυμό για κείνους μα πολύ περισσότερο για μένα.
Φοβήθηκα πάλι να αντιμετωπίσω την αλήθεια όταν έπρεπε αφήνοντας να με παρασύρει το συναίσθημα (αχ! αυτό το συναίσθημα, πόσα λάθη έχω κάνει για χάρη του) και τώρα αναπόφευκτα η αλήθεια φανερώνεται και εγώ αντιμέτωπη για άλλη μια φορά με τα λάθη και τους φόβους μου.
Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν αυτή η στιγμή, πάντα έρχεται...
Πότε θα βάλεις μυαλό εαυτέ μου; Πότε θα πάψεις να είσαι επιπόλαιος και ρομαντικός;
Πότε θα βρεις το θάρρος να αντιμετωπίζεις την αλήθεια από την αρχή για να αποφεύγεις τα λάθη; Πότε;!!!
Δεν θυμάμαι για ποιον ακριβώς λόγο το είχα γράψει αυτό τότε…
Δεν με απασχολεί αυτό όμως…
Διαπιστώνω ότι δεν έχω αλλάξει και πολύ από τότε…
Δεν έχω ωριμάσει?
Μα είμαι τόσο σίγουρη ότι έχω…
Υπάρχει περίπτωση να ωριμάζω αλλά να μην αλλάζω…;
Ιδού η απορία...
Καλό Μας Απόγευμα!
:)
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σκέψεις...Από Καρδιάς...Και Άλλα...