Διάβαζα τις προάλλες μια συνέντευξη σ’ ένα περιοδικό μια συνέντευξη. Ήταν  η Εύα Λονγκόρια που απαντούσε. (η ερώτηση και η απάντηση έχει υποστεί λογοκρισία γιατί δεν τα θυμάμαι απέξω…)

-         Πώς αντέχει η σχέση σας (αυτό τέλος πάντων που πηγαινοφέρνει) με τον κρεμανταλά (μου διαφεύγει το όνομα) κείνον ντε , που σέρνεται δίπλα σου σα χαμένο, καθώς ζείτε σε άλλες πόλεις λόγω υποχρεώσεων? (γειά σου Εύα με τις «υποχρεώσεις» σου)

-         Ωωω! (δικό μου κι αυτό) Όταν υπάρχει αγάπη, σεβασμός, αμοιβαία εμπιστοσύνη, αυτά είναι λεπτομέρειες. Με τον τυχάρπαστο (ακόμα να το θυμηθώ…) κάθε πρωί ανταλλάσσουμε e-mail!!! (ναι, ναι το ‘ πε η  αφιλότιμη!)

Όταν ακούω σχέσεις με εμπιστοσύνη, ζήλια μηδέν, αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμό, νοιώθω σα Φιλανδός. Έλεος πια! Ντιπ για ντιπ πια? Καθόλου νεύρο? Αν είχα δίπλα μου μια που να ένοιωθα για κείνη τέτοιου είδους και τέτοιου βεληνεκούς συναισθήματα, το ανώτερο που θα μου έβγαινε να της προσφέρω, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω γι’ αυτήν, θα ήταν να τη ψηφίσω! Τι άλλο?

Γιατί αν νοιώθεις εκτίμηση, θαυμασμό, αλτρουισμό, ωχαδερφισμό και όλα τα σε –ισμο, το καλύτερο για μένα από το να τραβολογιέμαι άσκοπα από δω κι από κει, θα της ζήταγα ένα αυτόγραφο να ολοκληρώσουμε τη σχέση μας να τελειώνει το πράγμα!

Γιατί αν δεν τρελλαθείς,  αν δεν την πάρεις στα άγρια μεσάνυχτα να της πεις κάτι που σου ήρθε (άλλο τι θ’ ακούσεις μετά), αν δεν κοπανήσεις το κεφάλι σου από νεύρα στο ντουλάπι της κουζίνας, τι να λέει?

Αν δεν ανοιγοκλείνεις το κινητό, δήθεν αδιάφορος, αν δε σε νοιάζει τι έκανε το πρωί μόλις ξύπνησε, αν δε δεις τα διαφορετικά ωράριά σας ως αφορμή να γουστάρετε περισσότερο, καλύτερα παίξε με τον πιτσιρίκο ανιψιό σου-καραμούζα καουμπόηδες και ινδιάνους. Ασχολήσου με την κομμωτική, ρίξε καμιά πασιέντζα, παίξε στην τελική μονόπολυ!  Αλλά το άθλημα του έρωτα άστο, γιατί απλά, δεν κάνεις!

Βλέπω λαμπερά ζευγάρια σε gossip εκπομπές που κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον σαν να περνούν πρωινή επιθεώρηση. Ο τύπος, με το αυστηρό βλέμμα ενοχλημένος απ’ τα φώτα και τη δημοσιότητα που διεισδύει στην προσωπική του ζωή. Μόνο η καρδούλα του ξέρει όμως πόσο ιδρώτα έχυσε και από πόσα κρεβάτια σκηνοθετών, τραγουδιστών, managers πέρασε, προκειμένου να βγάλει αυτή την έρμη φωτογραφία…

Κι η άλλη να χασκογελάει δίπλα δυνατά, σαν κουφάλα, προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία που τη διακατέχει αλλά και τον τρόμο της, ότι πάλι αύριο τα 2,3,4 παιδιά που έχει αμολήσει από τους 2,3,4 γάμους της, θα τη βλέπουν να μοστράρει γι’ άλλη μια φορά πρώτη μούρη στα κουτσομπολίστικα με τον 16ο κατά σειρά γκόμενό της που τον περνάει και μια εικοσαετία, και θα ντρέπονται για λογαριασμό της…

Κι οι απαντήσεις τους? Φτηνές κι αναμενόμενες. Κοκτέιλ από εμπιστοσύνες,  σεβασμούς, περηφάνια κι άλλες αηδίες, λες και τους ρωτήσανε τι νοιώθουνε που η Λάρισα κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδος…

Κανείς δε ζηλεύει κανέναν. Μόνο εγώ ζηλεύω. Όλους αυτούς τους ευνουχισμένους που τα συναισθήματά τους τα φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού, τα κρύβουν μην τους τα πάρει κανείς, τα κρατάνε όλα για πάρτη τους. Κι εγώ έτσι θα γίνω. Φτάνει να μου τα φέρουν πίσω…