Μόλις επέστρεψα από την Ανάβυσσο...

Όχι, βιαστικοί, δεν είχα πάει για μπανάκια (πού τέτοια τύχη, άλλωστε...). Για δουλειά ήμουν εκεί.

Πάω ωραία και καλά (δεν είχε και κίνηση), μπαμ-μπαμ τελειώνω τη δουλειά μου εκεί, και παίρνω τον δρόμο για την επιστροφή. Αφού έχω περάσει τα πρώτα στροφιλίκια μετά τα Καλύβια, περνάω την Βάρκιζα, και πλησιάζοντας προς Λιμανάκια Βουλιαγμένης, αρχίζουμε όλοι να κόβουμε ταχύτητα, από 80 σε 70, σε 60, σε 50, σε 40 (!!!)... Λέω "κάτι θα έχει γίνει πιο κάτω" και οπλίζομαι με υπομονή, ανεβάζω λίγο την ένταση (το πολύ καλό διπλό cd "Τουρνάς-Δάντης, Live 1998" άκουγα), και πηγαίνω με 40 όπως όλος ο κόσμος...

Περνώντας και τα Λιμανάκια και πλησιάζοντας προς την Λίμνη Βουλιαγμένης, αρχίζει πάλι να ανοίγει ο δρόμος... "Ωραία", λέω, "αυτό ήτανε. Πάμε."

Πού να πάμε όμως? Ναι μεν από τα 40 πήγαμε στα 60-70, αλλά όχι παραπάνω. Με τίποτα. Σαν κάτι ακόμα να μας εμπόδιζε...

Κάτι όντως μας εμπόδιζε...

Και αναγκαστικά προσπερνούσαν όλοι από την δεξιά λωρίδα. Από αυτήν πήγα να περάσω κι εγώ. Αμ δε!!!!!!!!!

Φανταστείτε σκηνικό: Μεσαία λωρίδα, μια κοπελίτσα (ήταν δεν ήταν 18-19) με ένα τεράστιο Ν στο πίσω τζάμι, την οποία προσπαθούσε (!!!) να προσπεράσει από αριστερά - φυσικά ανεπιτυχώς τα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα - μια άλλη, μεγαλύτερης ηλικίας, με ακόμα μεγαλύτερο Ν!!!!!!

"Αμάν, πού μπλέξαμε?", λέω, και πάω να βγω προς τα δεξιά μπας και καταφέρω να περάσω (αλλιώς ακόμα εκεί θα ήμουνα).

Έλα όμως που πλησιάζουμε στο φανάρι που στρίβει για Βάρη!

Είμαι, λοιπόν, στην δεξιά και έχω ανέβει στα 85-90 χιλιόμετρα, έτοιμος να περάσω δίπλα από την πρώτη κοπελίτσα... Και τί βλέπουν τα έκπληκτα ματάκια μου?!!!

Η άλλη, η κυρία (ο θεός να την κάνει), η οποία έχει πλέον ολοκληρώσει (επιτέλους!) την προσπέραση... αποφασίζει να βουτήξει κυριολεκτικά από τέρμα αριστερά στην δεξιά λωρίδα, προφανώς για να στρίψει στο φανάρι (αφού ταυτόχρονα πατάει το φρένο λες και θα πατούσε κανέναν)...

Αριστερά μου η μια, μπροστά μου η άλλη να φρενάρει... Πλακώνομαι κι εγώ στα φρένα (αφού πήγαινα πιο γρήγορα και σίγουρα θα κόλλαγα πάνω της)... ευτυχώς που και εγώ και ο πίσω μου είχαμε ABS... Το τί μπινελίκι άκουσε (όχι τόσο από εμένα όσο από τον πίσω μου) δεν λέγεται... Θα διαγραφώ!!!

Η μεγαλύτερη πλάκα όμως είναι ότι μας την είπε κι από πάνω!!! "Εγώ ήθελα να στρίψω! ’ναψα και φλας! Τί θες τώρα? Να κόψεις να περάσω!"... ’κουσον θράσος!!! Σταμάτα να περάσω! Τί λες κυρά μου? Αφού θες να στρίψεις, γιατί δεν πιάνεις από νωρίτερα την δεξιά, αντί να ξελιγώνεις το αυτοκινητάκι σου σε ένα προσπέρασμα που δεν μπορείς να κάνεις, μπλοκάροντας ταυτόχρονα την κυκλοφορία για 3 χιλιόμετρα? Εμ κάνεις την σφήνα-μαλακία, εμ μας την λες κιόλας?

Θα μου πείτε βέβαια "και τί μας τα λες αυτά?", ή "εσύ φταις που προσπερνούσες από δεξιά" (που δεν είναι και λάθος)... Και εγώ θα απαντήσω: "Ποιός κερατάς δίνει διπλώματα σε τέτοιους δημόσιους κινδύνους?"

...και θα μου ξαναπείτε "και γιατί να προσπεράσεις από δεξιά?"...

...και θα απαντήσω...

...και θα μου ματα-ξανα-πείτε...

...και θα το συζητάμε άσκοπα, απλώς γιατί το κάθε βούρλο που μαθαίνει ότι δεξιά είναι το γκάζι, αριστερά ο συμπλέκτης και στο κέντρο το φρένο, κυκλοφορεί ελεύθερο, χωρίς κανενός είδους οδηγική παιδεία, κάνει ό,τι γουστάρει, θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των γύρω με τις μαλακίες που κάνει, και αν τελικά έχεις την ατυχία να την χτυπήσεις ή να σε χτυπήσει, θα σου ζητάει και τα ρέστα!!!!!

Πώς μετά να μην θυμάμαι τον στίχο από τα Ημισκούμπρια "Γεμίσαμε με άσχετους, γυναίκες και ταξιά"?...

’ει σιχτήρι πιά!!!!!