Λένε τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής…

Μπορείς να τα διαβάσεις λένε… 

Να δεις μέσα τους την αλήθεια ή το ψέμα…

Να φτιάξεις δικές σου εικόνες…

Να ταξιδέψεις… 

Βλέμματα…

Ερωτικά , παθιασμένα…

Βλέμματα που κοιτούν λυπημένα

Βλέμματα που χαμογελούν

Βλέμματα μελαγχολικά ….

Βλέμματα που προκαλούν ή που σε κοιτούν αδιάφορα… 

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να διαβάσει τα μάτια…

Δεν έχω διακρίνει ποτέ ψέμα πίσω από μια ματιά…

Έχω όμως νιώσει να ταξιδεύω , να σαστίζω , να χάνομαι μέσα σε ένα βλέμμα…

Δεν ξέρω αν όσα μου «έλεγαν» εκείνη την στιγμή ήταν αλήθεια…

Ξέρω όμως ότι ήταν το πιο διαπεραστικό βλέμμα που έχω αντικρίσει ποτέ….

Το Θυμάμαι… 

Κοιτώντας μέσα του ήταν σαν να βλέπω φλόγες αναμμένες…

Απορροφούσαν το μυαλό και την ψυχή μου και έμενα εκεί…

Σαν να ‘μουν σε ένα μονοπάτι που στο βάθος του είχε φως…

Ένα φως που με μάγευε…

Φλόγες….αυτές θυμάμαι καθαρά….δυο φλόγες…

Ένιωθα ανήμπορη να τραβήξω το δικό μου βλέμμα από πάνω τους…

Κάποιες στιγμές φοβόμουν…Φοβόμουν μήπως αυτό το βλέμμα δεν ήταν αληθινό…ποτέ όμως δεν θα το μάθω…δεν θέλω και δεν με νοιάζει… 

Μόνο τότε κατέβαζα τα μάτια μου...για λιγο...μόνο για λίγο...γιατί αμέσως με τραβούσαν σαν μαγνήτης...

Με διάβαζε αυτό το βλέμμα…το ξέρω ότι με διάβαζε…

Μου προκαλούσε αναστάτωση... 

Ένιωθα σαν να αδειάζω…

Ένιωθα ρίγος και την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά και έπειτα σαν να μην αγγίζω την γη…ελεύθερη πετούσα μέσα τους… 

Μάτια…

σαν γαλάζιες ήρεμες θάλασσες που φουρτούνιαζαν ξαφνικά και με τραβούσαν στον βυθό τους…ύστερα γαλήνευαν ξανά…σαν παλίρροιες…

Μάτια…

Σαν τον ουρανό…άλλοτε συννεφιασμένα και άλλοτε φωτεινά… Άλλοτε πετούσαν κεραυνούς και άλλοτε μέσα τους έλαμπε ο ήλιος...

Όχι , δεν υπήρχε θυμός μέσα σ'αυτα τα βλέμματα...

Ήταν βλέμματα δυο ανθρώπων που ζούσαν το κάθε λεπτό που περνούσαν μαζί...

Ζούσαν και ταυτόχρονα νοσταλγούσαν αυτό που θα έχαναν...

Σαν να ήθελαν ο ένας, να χορτάσει τον άλλο...

Σαν να ήθελε ο ένας, να ζήσει μια άλλη ζωή μέσα στα μάτια του άλλου...

Ήταν τα βλέμματα δυο ανθρώπων που ήθελαν να νιώσουν ελεύθεροι...

Έχεις νιώσει ελεύθερος μέσα από ένα βλέμμα;

Έχεις νιώσει εγκλωβισμένος; Ανήμπορος ;

Φυλακισμένος;

αλλά να θες να μείνεις μέσα σ’ αυτή την φυλακή; 

Δεν ξέρω αν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής….

Το πιστεύω αλλά δεν μπορώ να το διακρίνω… 

Ξέρω πως τότε , το ένιωσα για πρώτη φορά... 

Ξέρω ότι υπάρχουν βλέμματα που μπορούν να ηλεκτρίσουν την ατμόσφαιρα και μέσα τους να νιώσεις έντονα συναισθήματα…  

...Τα βεγγαλικά σου μάτια φέγγουν σαν τον φώσφορο

σαν νυχτερινά καράβια που περνούν τον Βόσπορο...

Καλό Απόγευμα...