Ο τίτλος του χώρου μου είναι παρμένος από ένα τραγουδάκι της Λιλιπούπολης... Το τραγούδησα πρόσφατα και μου έχει καρφωθεί γιατί μου θυμίζει που μας το έβαζε στο πικ απ ο πατέρας μου πριν από πολλά πολλά χρόνια... αχ Ρόζα, Ρόζα Ροζαλία... 

Άραγε, ένα παιδάκι σήμερα θα μπορούσε να ακούσει τέτοια τραγούδια; Ίσως όχι τα συγκεκριμένα, αλλά κάτι αντίστοιχο, κάτι που να μην ανήκει στα χιλιάδες βλακώδη (κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα) τραγουδάκια που διαφημίζονται στο ALTER.  

Έκανα μια προσπάθεια πριν λίγο καιρό να βάλω στον ανιψιό μου, ετών 4, να ακούσει τον Τεμπέλη Δράκο του Γ. Χατζηπιερή, που λατρεύω... Η προσπάθεια επιτυχής; Δεν θα το έλεγα ακριβώς, γιατί πέσαμε στην παγίδα να πρέπει να του εξηγώ τι ήθελε να πει ο Κύπριος ποιητής... τι είναι το "σκουλουκούϊν" και οι "πατσαρκές" και άλλα τέτοια της τοπικής διαλέκτου.  

Όμως, μήπως είναι πολύπλοκη αυτή η μουσική για τα μυαλά των παιδιών, που έχουν μάθει από μωρά να βάζουν dvd και να ανοίγουν υπολογιστές και να παίζουν παιχνίδια; Μήπως παθαίνουν «υπερφόρτωση δικτύου» με όλες αυτές τις πληροφορίες που λαμβάνουν και δεν μπορούν να αφεθούν στη μαγεία της απλότητας και της μελωδίας; Ή απλά δεν έχουν συνηθίσει και αρκεί να επιλέγει ο γονιός (ή η θεία, στην προκειμένη περίπτωση) να το ωθεί στο να ακούει όμορφη και ουσιαστική μουσική και εκείνα θα λειτουργήσουν όπως κι εμείς κάποτε;

Και ίσως δεν περάσουν μεγαλώνοντας στα αναλώσιμα σουξέ της Πέγκυ Ζήνα, τη Δέσποινα Βανδή και την Έλλη Κοκκίνου.

Δεν ξέρω, πάει καιρός που ήμουν παιδάκι...