Ξέρετε ότι ο Δίας σκότωσε τον Ασκληπιό, όταν ο τελευταίος άρχισε να ανασταίνει νεκρούς; Ο Δίας φοβήθηκε για την ισχύ του πάνω στους θνητούς. Ως βασιλιάς των Θεών, δεν μπορούσε να επιτρέψει, να αποφασίζει και κάποιος άλλος ποιός ζει και ποιός πεθαίνει. Πάππαλα ο Ασκληπιός που λέτε. Καρβουνάκι!

Θυμάστε πως ο Λεωνίδας έδειξε στον Ξέρξη ότι είναι άνθρωπος και όχι Θεός; Ήταν η τελευταία του κίνηση. Μπορούσε κάλλιστα να τον σκοτώσει, αλλά δεν το έκανε. Προτίμησε να του δώσει ένα μάθημα για να το θυμάται σε όλη του τη ζωή. Αυτός και όσοι σκλάβοι τον πλαισιώνανε.  Είδανε το αίμα να κυλάει και καταλάβανε:Όχι, αυτός ο Αυτοκράτορας δεν ήταν τελικά θεός. Ανθρωπάκος κι αυτός, που ζει και πεθαίνει ανά πάσα στιγμή. Ίσιος με τους δούλους.

Κανένας μας δεν είναι Θεός. Όλοι θνητοί.

Θνητοί, που φέρουμε δώρα. Τάλαντα. ’λλος την ομορφιά, άλλος το υπέροχο μυαλό. Ένας τρίτος με τα χέρια γράφει εξαίσια ποιήματα, μαγειρεύει λιχουδιές, ζωγραφίζει σαν τη Φύση, δίνει ζωή στους ασθενείς. Κάποιοι πάλι, μαγεύουν τα αφτάκια μας με παραδεισένιες μελωδίες ή ζωντανεύουν ιστορίες και φιγούρες. Όσα δώρα όμως και αν κατέχουμε, είμαστε Θνητοί...

Όμως κάποιων φουσκώνει ο εγωισμός. Έχουνε φάει προ πολλού το Μήλο της Γνώσης και τώρα θέλουνε κι άλλο. Έχουνε προ πολλού κλέψει την φωτιά από τους Θεούς, αλλά αντί να τη μοιραστούν με τους υπόλοιπους, την έχουνε για τον εαυτό τους. ’λλοι πάλι, αντί να υπηρετούν πιστά τη ζωή, προτιμούνε να γονατίζουν μπροστά από θησαυρούς.Πατάνε τους όρκους τους και από φροντιστές, γίνονται εκτελεστές.

Νομίζουνε πως είναι Θεοί, οι αχρείοι!

Μα δεν είναι τίποτα άλλο παρά....

Έκπτωτοι Θνητοί.