Ξημέρωσε Κυριακή...

Από εκεί ψήλά, μαζί με τα φώτα της πόλης να σβήνουν και τους πρώτους οδηγούς στον δρόμο, είδαμε μαζί τον ουρανό να παίρνει τα χρώματα της ανατολής...

Αποχρώσεις του πορτοκαλί, του μωβ, του γαλάζιου...

Μα στην γκρίζα μου καρδιά, ακόμα σκοτάδι...

Έβλεπα τα χρώματα στον ουρανό, και τον ζήλευα...

Εκείνος, ό,τι κι αν γίνει, κάθε πρωί φοράει τα καλά του και μου χαμογελά...

Κι εγώ τον ζηλεύω...

Και τον ντρέπομαι...

...γιατί δεν μπορώ να του χαμογελάσω με χρώματα...

Μόνο ένα μου δάκρυ μπορώ να του προσφέρω...

Το ρεφραίν της ημέρας - 03 Ιουνίου 2007

Θα 'θελα ξανά να με θες
θα 'θελα αέρας να γίνεις
να περνάω τις νύχτες που καις
το πουκάμισό μου ν' ανοίγεις

Να 'μαι φάντασμα στην σιωπή
να 'σαι όλα αυτά που φοβάμαι
κι ύστερα μ' ένα φιλί
μες τα χέρια σου να κοιμάμαι