Δυο μέρες τώρα το ακούω σχεδόν συνέχεια. Χάνομαι στην θεσπέσια μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου ενώ προσπαθώ να γδύσω τον στίχο του Δημήτρη Φασουλά. Η φωνή του Παντελή Θαλασσινού, με λιγότερο νησιώτικο ηχόχρωμα στην ερμηνεία, με παίρνει σε εικόνες που γκρέμισαν ή ανατίναξαν το είναι μου. Κάποτε για το καλό, που τότε νόμιζα κακό, και κάποτε για το καλύτερο.

Κεραυνός κι Αστραπή

Πες μου ποιο χέρι στης μοίρας το χαρτί
Σκορπάει μελάνι
Και σβήνει λιμάνι, σβήνει ρότα, φάρους κι ακτή
Και ποιας πυξίδας η μαύρη λεπίδα
Θα δείξει ελπίδα
Μιας άγνωστης γης προσμονή

Κεραυνός κι αστραπή
Ξάφνου στ' ανήξερο καλοκαίρι
Η κακιά η στιγμή
Φίδι, σκορπιός, μαχαίρι
Στην καρδιά μου όρμησε να τη φαρμακώσει
Κεραυνό κι αστραπή
Ελπίζει πια η ζωή μας στο θαύμα
’γγελο της χαράς και εκδικητή αντάμα
Τους ανθρώπους που χωρίσαν πάλι να ενώσει

Πες ποιος πλανήτης σαν μαύρος μαγνήτης
Μας εξουσιάζει και μας εκτροχιάζει
Τα όνειρά μας κλέβει κρυφά
Πες μου ποια δίνη μας κρύβει την πρύμνη
Σε ποια μαύρα βράχια
Στης μοίρας τα δίχτυα οδηγεί