Το Φλεβάρη, αν με ρωτούσε κάποιος τι σημαίνει βροχή, θα του εξηγούσα όπως ο παππούς μου μού διηγιοταν ιστορίες του, του β' παγκοσμίου πολέμου.

Τώρα όμως, η βροχή, μες στο καλοκαίρι, είναι μια πραγματικότητα. Καλοκαιρινές Αλκυονίδες που ήρθαν για να μας δροσίσουν, δώρο ανέλπιστο, πριν σκεβρώσουμε απ' την αφόρητη λιακάδα, μήνες τώρα...

Κάθε φορά που βρέχει, γυρίζω πίσω. Ανατρέχω στα παλιά, σε ιστορίες που σκέφτομαι και γελάω πολλές φορές μόνος μου, θυμάμαι πρόσωπα, αλλάζω ψυχολογίες, αλλάζω το τέλος.

Γιατί στις καθημερινές ιστορίες που ζούμε, το καλό τέλος είναι ζήτημα πολλών συμπτώσεων και κλείσιμο του ματιού της τύχης, όσο ο καθένας μας θα ζει για τον εαυτό του κι ο Θεός εναντίον όλων.

Γιατί το τέλος μιας ιστορίας δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή σου και σ' αυτά που σου δίνει ως εμπειρίες. Όμως είναι καθοριστικό για τον αν θες να ξανακούσεις την ιστορία ή όχι.

Θα μπορούσε κάλλιστα μια ιστορία να ξεκινά με το τέλος της. Εκεί κερδίζει σχεδόν πάντα ο πιο ισχυρός, αυτός που εχει τις προδιαγραφές και το άστρο του νικητή. Να μην υπάρχει αυτή η διαδικασία της ανατροπής περίπου στα μέσα της ιστορίας, όταν έρχονται τα πάνω-κάτω.

Αυτό όμως είναι και το μεγαλείο της. Γιατί αν το τέλος έχει εφευρεθεί για να μας επιβάλλει ενδόμυχα το λόγο που πρέπει να προσκυνάμε τον πιο δυνατό, ή τον πιο ωραίο, ή τον πιο πλούσιο, η αρχή κι η μέση ανήκει στο θάρρος και στις ιδέες των κατεξοχήν ηττημένων.

Δείχνουν την προσπάθεια, και χαρακτηρίζουν το τέλος. Δίκαιο ή άδικο, αν αυτός που επικράτησε είναι άλλος ένας τύπος καθεστωτικός που επιβάλλεται από τα πράγματα ή κάποιος που με τα ιδανικά του διέλυσε κάθε εκπρόσωπο κάθε μορφής εξαναγκασμού.

Στην τελευταία περίπτωση, ίσως ακολουθήσει και 2ο μέρος...

Οι ιστορίες γύρω μου,μέσα μου, ρομαντικές στην αρχή, ιδανικές στη μέση, με καταστροφικό το τέλος.

Ψάχνω, έτσι νευρικά κι αγχωτικά αν έχω πάρει κάτι απ' αυτή τη διαδικασία.

Τίποτα. Μόνο ανάσες που σφυρίζουν εκκωφαντικά στα αυτιά μου, σκιές που σκεπάζουνε κάθε βλέμμα μου στο μέλλον, δημιουργώντας εικόνες κι ομιλίες "πειραγμένες", απορίες λυμμένες και μοίρες ανθρώπων που τρέμουν σαν κλωστές και δε σφίγγουν σαν αλυσίδες. Τελικά αυτό είναι που κέρδισα. Τη φαντασία μου...