(Μέρος 3ο)

...

"Που να πέφτει αραγε το σπίτι μου"...?

Η φωνή της κοπέλας με τα καστανοπράσινα μάτια ακούγεται σαν μελωδία στα αυτιά του...χωρίς να το έχει καταλάβει καλά καλά, στέκονται δίπλα δίπλα... Τα τσιμπηματα στο στομάχι του Β εχουν πολλαπλασιαστεί... δεν προκειται ομως να χάσει την ευκαιρία!

Β: Έλα να κάτσουμε στο τοιχακι να σου δειξω".

Η αλήθεια είναι βέβαια οτι δεν εχει ιδέα κατά που πέφτει η περιοχή που του είπε, αλλά εχει πολύ περισσότερο σημαντικά πράγματα για να αγχωθεί εκεινή τη στιγμη!

Βρισκονται λοιπόν καθισμένοι πάνω στο πετρινο τοιχακι, με τα ποδια τους να βρισκονται στο κενό και την Αθήνα να τρεμοπαίζει με τα φωτάκια της, σαν να τους κλείνει το ματι. Το πέτρινο κάθισμα τους υπερβολικά παγωμένο - "θα παγώσει ο πισινός μας" σκέφτεται ο Β και του ερχεται να βάλει τα γέλια!.

Μιλανε για διαφορα, και ο χρονος κυλά. Δεν εχει ιδέα πόσος χρόνος έχει περάσει, θα μπορούσε να ειναι 20 δευτερολεπτα ή 10 αιώνες. Ο γλωσσοδέτης παέι να κανει εκ νέου την εμφανιση του. "Κριμα που δεν καθισα να μαθω νοηματική",σκέφτεται,και ενα νέο κύμα γέλιου του ερχεται εσωτερικά του, με τις βλακείες που του περνάν από το μυαλό εκείνη τη στιγμή!

Οι ματιές τους διασταυρώνονται ξανά... και μένουν εκεί. Τα βλέμματα, αρχίζουν παλι τα αυτόνομα παιχνιδίσματα τους - φαίνεται πως βαρέθηκαν να περιμένουν τόση ωρα χωρίς να γίνεται τίποτα! Είναι μια απο εκείνες οι στιγμές σιωπής, κατά τις οποίες ειπωνονται τα πιο ομορφα λόγια δίχως λέξεις, στιγμές που απλά θέλει κανείς να θυθιστεί στο χρώμα των ματιών του άλλου... Τα βλέμματα πλησιαζουν ξανά... αγγίζονται... σφιχταγκαλιάζονται... ξεκινούν το δικό τους ταξίδι στα αόρατα πελάγη της ευτυχίας...και περιμένουν τα σώματα να κάνουν το ιδιο. Το μισό μέτρο που τους χωρίζει φαντάζει ταυτόχρονα απόσταση τεράστια και μηδενική... Ο Β ετοιμάζεται να την διανύσει και ξαφνικά... νιωθει ενα χέρι να τον σκουντά στην πλάτη! Γυρνά απότομα το κεφάλι και τι να δει? Τον Α!

Α: Ρε συ, μου τελείωσαν τα τσιγάρα,έχεις να μου δώσεις κανένα?

Β: (Στα προθυρα τριπλού εγκεφαλικού) Πάρε ολο το πακέτο!

Α: Ευχαριστώ.

Β: Τίποτα

Α: Τα παιδιά βαρέθηκαν και θέλουν να φυγουμε. Πάμε?

Β: Σε 5 λεπτά...

Ο Α απομακρύνεται... ομως ταυτόχρονα εχει απομακρυνθεί και η μαγική στιγμή... "5 λεπτά απομείνανε" σκεφτεται... τι μπορεί να κάνεις σε 5 λεπτά? Προς στιγμή σκέφτεται να τα παρατήσει ολα, να σηκωθεί πανω και να φυγουνε... και βλέπουμε την επόμενη φορά... Θα υπάρξει ομως επόμενη φορά?

Ξαφνικά, τα πράγματα καθαρίζουν μέσα του, και ολα φαίνονται πολύ απλά. Γυρνάει προς το μέρος της κοπέλας και της λέει:

"Θέλω να σου πω κατι"...

(Συνεχίζεται)...