Τόση ζέστη που θέλω να κυκλοφορώ με ενσωματςμενο στα ρούχα κλιματιστικο. Να περπατώ και να μην λιώνω σαν το βούτυρο. Να μπορώ να κοιτάζω μετά το πρόσωό μου στον καθρέφτη και να μην βλέπω μια ντομάτα να χαμογελά.

ουφ... ΠΥΡΩΝΝΝΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!

Η αλήθεια είναι ότι στον γυρισμό, όπως περπατούσα, κουβαλώντας τα ψώνια μου, είχε αεράκι. Σταμάτησα και το απόλαυσα .Ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας προσφέρει η φύση, μια τέτοια μέρα. Στάθηκα, έκλεισα τα μάτια και απλά άφησα το σώμα μου να δεχτεί την δροσιά.Με σκούνησε ένας περαστικός και άλλοι με κοίταξαν περίεργα. Δεν τους είδα, τους ένιωσα.

Δεν πτοήθηκα, όμως. Επέστρεψα πίσω στην δροσιά.Μύριζε λουλούδια, που δεν μπορώ ακόμα να θυμηθώ το όνομά τους, μου θύμιζε ζουμπούλι ανάμιχτο με λεβάντα. Ένιωσα πως ήμουν στο χωριό μας, στη Λεμεσό, στο χωράφι με τις καρυδιές, τις μαραπελιές και τις άγριες βατομουριές. Έχει λίγα χρόνια να πάω εκεί, όμως θυμάμαι τη δροσιά, που μας αναζωογονούσε ακόμα και τις πιο ζεστές μέρες του Αυγούστου. Και μια άλλη μέρα με τρελλό παιχνίδι στην κοιλάδα του Διάριζου στην Νικόκλεια. Ε, ρε πόσο μούσκεμα είχαμε γίνει! Ούτε να παίζαμε με το λάστιχο...

’νοιξα τα μάτια.Δίπλα μου, ένα παιδί, απολάμβανε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο το δώρο της φύσης. Του χαμογέλασα και συνέχισα το περπάτημα, ευχαριστώντας την όποια ανώτερη δύναμη για τον τόσο απρόσμενο και φυσικό κλιματισμό, που ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, έστω και για τρία λεπτά.

Τυχερός ο γαϊδουράκος της φώτο, πάντως.

Καλή σας βραδιά!

Μμμάκια!