..... Θεέ μου, σε παρακαλώ, βοήθησε την φτωχή μου ψυχή..... Τα τελευταία λόγια του Edgar Alan Poe, πριν πέσει και πεθάνει στο χιονισμένο πεζοδρόμιο, έξω απο το μέρος που πήγε να πουλήσει το αίμα του, για να επιζήσει.... Δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω, ούτε και είμαι προετοιμασμένος..... Δεν ξέρω που είναι η Θούλη, κι όσο για το κοράκι, πέρασε κάποιο βράδι πολύ βιαστικό, μια νύχτα που οι δρόμοι ξερνούσαν δόντια και νύχια....
Τα Γκούλ της εποχής, τρέφονται με αναμνήσεις και συμπλέγματα, με απωθημένα και χαμένες ευκαιρίες, σαν την παράξενη σκιά που περιφέρεται στον διάδρομο... Την έχω δει.... Την έχω ξαναδεί... σε παράξενα λιμάνια, σε ταβέρνες με πειρατές μεθυσμένους, σε δρομάκια που δεν έβγαζαν πουθενά...... Πάντα ήταν εκεί..... Βλέπω να έρχεται, και χαμογελώ με όσους γελούν, γιατί δεν γουστάρω να μοιραστώ τις σκιές μου..... βοήθησε με ,όμως... σε έχω πληρώσει ΚΑΙ με γέλιο, ΚΑΙ με κλάμα... μήπως κάτι μου χρωστάς κι εσύ; Κάτι;