Μηχανή ή αυτοκίνητο; Είμαι ένας άνθρωπος μπερδεμένος όσον αφορά τα μεταφορικά μέσα... Ξεκίνησα την εφηβεία μου καβαλώντας μηχανάκια όλων των ειδών με μεγάλο ενθουσιασμό για το μέσον αυτό. Δανειζόμουν παπιά από την πιτσαρία που δούλευα (δεν έκανα βέβαια delivery, σάντουιτς έφτιαχνα, αλλά ζητούσα όμως και μου έδιναν τα μηχανάκια με το κουτί για να κάνω βολτίτσες γιατί καθόλου δεν κρατιόμουν), οδηγούσα δανεικά enduro με ιδιαίτερη επιτυχία και με μανιβέλες που μου μαύριζαν το καλάμι, ανέβαινα ως συνοδηγός σε μεγάλες μηχανές (πχ GSXR 1100) και αφηνόμουν στις τρελές ταχύτητες που ανέπτυσσε ο εκάστοτε οδηγός τους και κολλητός. Ένοιωθα το δέρμα μου να τραβιέται πίσω απ’τον αέρα και έκλεινα τα μάτια με την σκέψη «κοριτσάκι τώρα μπορεί να μην γυρίσεις ποτέ ξανά στη γη, απόλαυσε όμως το αστρικό ταξίδι».

Μόλις ξεκίνησα τη σχολή, σχεδόν αυτόματα αγόρασα ένα παλιό στρογγυλοφάναρο μπλε Honda παπάκι που με έκανε να νοιώθω άρχοντας του δρόμου. Αργά αλλά σταθερά, στην Αθήνα, στα νησιά, σε ανηφόρες, χωματόδρομους, μεγάλες λεωφόρους ήμουν ανεξάρτητη. Χιόνια, βροχές με εκείνα τα αντιαισθητικά κίτρινα αδιάβροχα, και με ένα παλιό διαλυμένο κράνος, δεν το αποχωριζόμουν ποτέ.

Μετά από 11 χρόνια με το «παπουλίνι», ο πατέρας μου (που ποτέ δεν μου είχε χαρίσει-αγοράσει τίποτα) αποφάσισε αντί να πετάξει ένα παλιό FIAT PANDA, να μου το χαρίσει. Βρέθηκα λοιπόν εγώ με τα αδιάβροχα, τα κράνη, τα χοντρά μου μπουφάν με ένα γλυκό γκρι αυτοκινητάκι, που με κοιτούσε παραπονιάρικα, κι εγώ δεν είχα ιδέα πώς να το οδηγήσω.

«Θα πάρω δίπλωμα»!!! Αποφασισμένη ξεκίνησα μαθήματα, έσκασα ένα σωρό λεφτά, πολλές φορές (ακόμα και τώρα) είχα την αίσθηση ότι χωράω ανάμεσα στα αυτοκίνητα και ο δάσκαλος χτυπιότανε δίπλα «δεν οδηγείς μηχανάκι, πότε επιτέλους θα το καταλάβεις;» και διάφορα τέτοια ευτράπελα, και τελικά πριν ακριβώς δυο χρόνια (ζωή να’χουμε) βγήκα στο δρόμο, άλλη μία από τους χιλιάδες οδηγούς, που δεν ξέρω πολύ καλά να οδηγώ, αλλά κάνω φιλότιμες προσπάθειες.

Το αγάπησα αυτό το αυτοκινητάκι με τα βαθουλώματα στα πλάγια από τις κολώνες στην είσοδο του στενού μου, και όλα του. Ίδρωνα το καλοκαίρι και πάγωνα το χειμώνα γιατί δεν είχε aircondition και ενίοτε ούτε καλοριφέρ. Έβριζα που κόλλαγα στην κίνηση, κάτι που ποτέ δεν το είχα ζήσει με το μηχανάκι, αλλά είχε ένα ταβάνι, μια προστασία από την οργή του καιρού μια ασφάλεια σχετική. Κι ένα πράγμα που πραγματικά δεν μπορούσα να κάνω με το παπί ήταν το ταξίδι, η εθνική! Μεγάλος έρωτας η εθνική. 

Ξημέρωμά στην Εθνική

Σ’αγαπάω ακόμα

Σε χρειάζομαι γιατί με σκορπάς με τρέφεις

όπως η βροχή το χώμα 

Τώρα έχω καινούργιο αυτοκίνητο, ένα γλυκό πορτοκαλί που μοιάζει με πάστα (όπως λέει κι ο Κοσμάς) που το έχω διαλέξει και μου ταιριάζει σαν ζεστό πουλόβερ. Το παπουλίνι βρίσκεται παρκαρισμένο στο σπίτι από κάτω, γιατί λιποθύμησε πέρσι το χειμώνα και δεν ξανασηκώθηκε. Έχω σκοπό όμως όταν βρω χρόνο να το φτιάξω για να κυκλοφορώ το καλοκαίρι. Δεν μπορώ να αποφασίσω όμως ακόμα τι ταιριάζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία μου. Ο αέρας να μου χτυπάει το πρόσωπο ή η δυνατότητα του ταξιδιού; Δεν μπορώ να προδώσω κανένα από τα δύο. Αλλά ίσως έτσι προδίδω και τα δύο...