"Πού θα πας;"

"Πουθενά, βαριέμαι και ζεσταίνομαι"

"Πλάκα μου κάνεις? Είναι Παρασκευή... Έλα για ένα ποτό μόνο στο Dark Sun!"

"Αυτό κι αν το βαριέμαι"

Και κάπου εκεί κάθομαι και σκέφτομαι τη καθημερηνότητά μου (αντίστοιχη λέξη σε νύχτα δεν υπάρχει ε?) από τότε που σταμάτησα τη δουλειά και αφιερώθηκα στη φοιτητική ζωή -διαλέγοντας πάντα τη σωστή περίοδο... Αυτή των καταλήψεων-.

Ξυπνάμε τη Δευτέρα και αποφασίζουμε να μαζέψουμε παρέα να πάμε στο Τυθόρα στα 'Ανω Πατίσια γιατί βάλανε τη Ντέμυ να κάνει dark βραδιές. Dark βραδιές στις μέρες μας βέβαια συνεπάγεται πως αν είσαι τυχερός και ξέρεις τον dj -είμαστε και τόσοι λίγοι πια που όλοι γνωριζόμαστε- τότε μόλις σε δει μετά από ένα τέταρτο θα γυρίσει το πρόγραμμα στο κλασικό darkwave/gothic για μισή ώρα και μετά θα βαράει ebm/industrial/noise και όλα αυτά τα κλαπατσίμπανα για πολλές ώρες, διότι κυρία μου, η νέα γενιά αποφασίζει τι θα παίξει ο dj! Και η νέα γενιά ψηφίζει όμοια ηλεκτροκομμάτια σα να δουλεύεις σε εργοστάσιο της Miele, γιατί αν μη τι άλλο χορεύονται ίδια. Δεν αντέχεις λοιπόν σε κάποια φάση και πας σπίτι σου.

Την Τρίτη ξυπνάς με μια ελαφριά μελαγχολία μιας άλλης εποχής... Νωρίς βέβαια γιατί δεν το ξενύχτησες κιόλας. Κάνεις λοιπόν όλες σου τις δουλειές και αποφασίζεις το βράδυ να πάρεις την κολλητή να πάτε στην άλλη κολλητή που παίζει στο Coyote... Μας φάγαν τα Πατίσια βλέπετε... Ζώζη on decks. Αν δεν επέμβει η αφεντικίνα θα απολαμβάνουμε necropunk μέχρι πρωΐας... Τι καλά! Και όμως χτυπιέται... Κλαίγεται... Θα ακούσουμε και τους Rammstein... "Μετά από τους Christian Death ρε Ζώζη;" Τι να κάνει κι αυτή... Βέβαια τώρα πια ανέλαβε ο "θείος Γιάννης" τις Τρίτες και δε ξέρω τι παίζει. Ίσως ούτε αυτός να ξέρει. Μια φορά που έτυχε να τον πετύχω έπαιζε noise πάντως... Εγώ είμαι ρομαντική! Δεν τα αντέχω αυτά. Μεγάλωσα με cabaret αν μη τι άλλο.

Την Τετάρτη θα σηκωθούμε με ένα κεφάλι αναστατωμένο... Είμαι στη μέση της βδομάδας, τι υποχρεώσεις έχω... Κάπου πρέπει να πάω. Δε θυμάμαι! Μπαίνω στο ταξί και θα θυμηθώ στην πορεία. Αν δε θυμηθώ θα καταλήξω στο σπίτι της Έφης να πίνω καφέ, αφού περάσω από όλες τις τράπεζες. Το χαρτάκι στην Εθνική έγραφε "μέσος χρόνος αναμονής 30 λεπτά" Μετά από 50 λεπτά λοιπόν φτάνουμε στο "118"... Επιτέλους (νομίζετε τελειώσαμε ε?) έχω το 120. Χτυπάει το τηλέφωνο. Εύη.

"Πού εξαφανίστηκες πάλι?"

"Ψάχνω νησί για διακοπές"

"Αλί σε μας" Δύο πατήματα του κουμπιού και το "120" περιμένει ταμείο. "Σε παίρνω σε 10"

Το να περιμένω 55 λεπτά στην τράπεζα για κάτι που παίρνει 55 δευτερόλεπτα για να ολοκληρωθεί, μου την σπάει...

Αυτό το "I don't feel like dancing" που χτυπάει στο τηλέφωνό της το πρωί μου την σπάει... Μας κατέστρεψε η cosmote.

"Έλα βρε, τι ήθελες;"

"Θα πάμε Mo το βράδυ, θα ρθεις;"

"Γρμφ, ναι μάλλον δεν έχω κάτι άλλο".

Mo Better τις Τετάρτες συνήθως σήμαινε Λεωνίδας Σκιαδάς σε φάση ηχορύπανσης. Τώρα τελευταία είναι λίγο διαφορετικά. Ίσως να ερωτεύτηκε, δε ξέρω... Ίσως να ερωτεύτηκα εγώ και να γκρινιάζω λιγότερο... Νομίζω βέβαια ότι πολλοί θα λέγανε ότι έχει περιορίσει τα ελεκτρομπιτάκια και έχει νταρκέψει λίγο περισσότερο το πρόγραμμα.

Τις Πέμπτες είναι η μέρα του ΠανΠαν. Μετά από διάφορα μαγαζιά, κατέληξε στο Coyote. Πιο easy listening, αλλά σε ηλεκτρονική μουσική κι αυτός. Δε ξέρω... Ίσως να εμπνέει θετική αύρα. Πάντα περνάω καλά με αυτόν τον άνθρωπο. Βέβαια σταμάτησε κι αυτός πρόσφατα. Ίσως λόγω καλοκαιριού να αρχίσανε όλοι τις περικοπές.

Ξεκινάει το Σαββατοκύριακο. Ακόμα και ως φοιτήτρια χαίρεσαι με κάτι τέτοιο, ασχέτως με το ότι δε σε υποχρεώνει κανείς να τρέχεις και τις καθημερινές. Είναι η ευκαιρία να τους δεις όλους, δεν έχουν όλοι την τύχη σου βλέπεις.

Παρασκευή DarkSun. Επιτέλους Περιστέρι. Σκιαδάς και πάλι αλλά με πολύ πιο ερωτεύσημους ήχους. Το θέλει ή το κάνει τυχαία να παίζει τόσο διαφορετικά αυτές τις δύο μέρες. Οι Παρασκευές στο DarkSun έχουν φτιάξει εκπληκτικά... Αν πάω και λίγο αργούτσικα, σίγουρα θα περάσω καταπληκτικά. Καλή παρέα να χεις πάντα βέβαια... Στις 7 το πρωί κάποιος θα με σκουντίξει.

"Μικρή, φεύγω... Θα ρθεις;" Ε, νομίζω ότι το ευχαριστήθηκα όσο δεν πάει, οπότε μπορώ να αποχωρήσω, αφού περάσω τη Θηβών για ένα μικρογεύμα στο Σάββα. Όταν το DarkSun δεν πήγαινε τόσο καλά, κάποιοι λέγανε ότι έμενε ανοιχτό χάρη στο Σάββα. Ο κόσμος ήθελε να φάει, οπότε ξενυχτούσε εκεί. Χαχαχαχα... Αφού έφτασα να κοιμηθώ στις 8μιση, ήταν πλέον δεδομένο πως το Σάββατο θα ήταν μια νεκρή μέρα με ζωντανή νύχτα...

Το μόνιμο ερώτημα: "Να πάμε Rebound?" Και αν δεν πάμε, πού αλλού να πάμε? Στο Underworld με τα παιδάκια που βάφονται σαν τον Blandon Lee στο Crow? Δεν πατάω εκεί μέσα... Δε βαριέσαι, πάμε Rebound. Τόσα χρόνια στο ίδιο μέρος, χωρίς να τρελαινόμαστε με τη μουσική, με τον ίδιο κόσμο, αλλά το κρατάμε ζωντανό ακόμα λόγω ιστορίας. Djs ο Σάκης, ο Σωτήρης και η Κυριακή. Μια νύχτα που το περισσότερο που μπορεί να κρατήσει είναι μέχρι τις 5 που ο κυρ Ηλίας θα αρχίσει να κοιτάει το ρολόι για να ανάψει τα φώτα. Τι κακό κι αυτό... Κάπως έτσι θα φύγουμε από την πλατεία Αμερικής αναπολώντας για άλλη μια φορά την παλιά κλασική νταρκ εποχή, χωρίς βιομηχανικούς τύπους και ηλεκτρονικούς ήχους. Με βεντάλιες και φορέματα και πολύ πολύ χορό...

Κάπου ξέχασα τις μυτερές μου μπότες και το veil μου. Πρέπει να τα βρω. Αύριο μωρέ. Ούτος ή άλλος τι να κάνεις την Κυριακή...