Είμαι σε μια περίεργη φάση της ζωής μου...

Προετοιμασία για το δίπλωμα της Βυζαντινής μουσικής, χωρισμένη πάρα πολύ πρόσφατα...

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα...

Είναι μπερδεμένα σαν τα χρώματα της τέμπερας... 

 Αγωνία για το δίπλωμα, χαρά για το ότι πλησιάζουν οι διακοπές μου, ικανοποίηση για κάποιες σωστές κινήσεις που έκανα τον τελευταίο καιρό, ενθουσιασμό για κάποιες νέες γνωριμίες, ευτυχία που σιγά σιγά στηρίζομαι στα πόδια μου, φόβο για καινούργια βήματα στην ζωή μου κτλ... Όλα αυτά με φέρνουν σε ένα σημείο που να μην ξέρω τι να κάνω... Τι να πρωτοσκεφτώ... Τι να κάνω και τι να προσέξω...

Νοιώθω ένα σπουργιτάκι, που έσπασε το φτερό του και προσπαθεί από μόνο του να το γιατρέψει... Να προστατευτεί από τα τέρατα που περνούν από δίπλα του έτοιμα να το κατασπαράξουν... Είναι ανήμπορο και προσπαθεί να βρει κάπου να τρυπώσει...

Όμως κάπου... Υπάρχει μια φωλιά που αν την εντοπίσει, θα γίνει καλά και θα μπορέσει να ξαναπετάξει σε καταγάλανους ουρανούς μέσα από τ' άσπρα σύννεφα, πάνω από ωκεανούς και να βρεθεί ανάμεσα στους φίλους του, που τόσο πολύ τ' αγαπάνε!