Μου ήρθε ένα email σήμερα με τίτλο «Θα έλεγες το σ’ αγαπώ…»

Ήταν  από αυτά τα γνωστά αλυσόδετα e-mail , που αν δεν τα στείλεις σε κυνηγάει όλη η γκαντεμιά του κόσμου!!!

Προσωπικά , δεν χρειάζομαι την βοήθεια τους γιατί ούτως ή άλλως μια δόση γκαντεμιάς την έχω και από μόνη μου!!!!

Πριν απ’ αυτή την μικρή ιστορία , (που παραθέτω παρακάτω) ,υπήρχαν και οι γνωστές άλλες κάποιων που αναφέρουν την κακή τους τύχη , αφού δεν το έστειλαν…

Λέτε να φταίει αυτό που μερικές φορές είμαι πολύ γκαντέμο; :)

Δεν στέλνω πια αυτά τα αλυσιδωτά e-mail.

Νομίζω ότι το κράξιμο που θα ακούσω από γνωστούς και φίλους , θα είναι χειρότερη επιρροή απ΄ το να μη το στείλω!!!

Το συγκριμένο , μπορεί να μη το προώθησα  , σκέφτηκα όμως , επειδή η παρακάτω ιστορία  με άγγιξε πολύ , να μη την αφήσω στα αζήτητα!

Το δίδαγμα της , είναι κάτι που πιστεύω , υποστηρίζω και προσπαθώ να εφαρμόζω από τότε που έφυγε ο πατέρας μου…

Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι συνειδητοποίησα αυτή την μεγάλη αλήθεια μετά την απώλεια του , αλλά έχω μάθει πως στην ζωή , ακόμα και τα πιο δυσάρεστα γεγονότα , καμιά φορά σου αφήνουν εκτός από πόνο και διδάγματα…

«Μη κρατάς το Σ’ αγαπώ»

Αυτό λέω στον εαυτό μου κάθε φορά που το νιώθω και διστάζω να το εκφράσω, με οποιονδήποτε τρόπο...

και

Άσχετα αν περιμένω ο άλλος να μου το ανταποδώσει ή όχι...

Εύχομαι , η παρακάτω ιστορία να σας επιρεάσει πριν την ζήσετε...

Καλή Ανάγνωση…  

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

«Πάντα την αγαπούσα αλλά εκείνη ποτέ δεν το έμαθε.

Τα χρόνια πέρασαν και εγώ συνέχιζα πολύ κοντά στη ζωή της, στις σχέσεις τις, στο γάμο της.Ήμουν δίπλα της όταν γεννήθηκαν τα παιδιά της μέχρι που έγινα και ο νονός ενός από αυτά.

Το πρόσωπό της φωτιζόταν όταν με έβλεπε, το χαμόγελο της με αναστάτωνε. Εγώ την αγαπούσα, αλλά εκείνη δεν το ήξερε, ήταν η αδύνατη μου αγάπη.

Ποτέ δεν παντρεύτηκα, ήθελα να ζήσω για εκείνη.

Ποτέ δεν τόλμησα να της υπονοήσω τα συναισθήματά μου και… μια μέρα εκείνη αρρώστησε… όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ξέραμε ότι θα πέθαινε σύντομα.

Πήγα να τη δω, έμενα ατέλειωτες ώρες στο πλευρό της, και πια δεν υπήρχε χαρά στο χλωμό της πρόσωπο.

Σε μια στιγμή ένιωσα ότι το χέρι της έπιασε πολύ σφιχτά το δικό μου, άνοιξε τα λυπημένα, κλαμένα, μάτια της.

Τα χείλη της ψιθύρισαν που πάντα περίμενα, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα άκουγα.

Πολύ τρυφερά, αργά, μου είπε:

αγάπη μου, ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες.

Θα σου πω ένα μυστικό, σ’ αγαπώ, σ’ αγάπησα όσο κανένα σ’ αυτό τον κόσμο, όμως ποτέ δεν τόλμησα να σου το πω, φοβόμουν…………ότι δεν θα μ’ αγαπούσες.

Και συνεχίζει….

Ελπίζω να μάθετε να λέτε αυτό που πραγματικά νιώθετε.

Πείτε στα άτομα που αγαπάτε ότι τα αγαπάτε………… γιατί αλλιώς, μια μέρα θα μπορούσε να είναι πολύ αργά… μην τον (την) αφήσεις να φύγει!!!

Καλό απόγευμα!!!!