Από μικρός ήμουν λίγο «πειραγμένο». Ίσως να ευθύνονται τα παραμυθάκια που μου έλεγαν όταν ήμουν μικρός τα οποία διέφεραν απ’ όσα ακούγανε τα άλλα παιδάκια της ηλικίας…

Άκουγα για Πέρσες και για Τρώες, για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, για Μινώταυρους και Σειρήνες και το σιδερένιο γίγαντα  Τάλω. Οτιδήποτε δηλαδή έφερνε μόρφωση, αλλά και αϋπνίες μέρα παρά μέρα…

Ο Μέγας Αλέξανδρος, λένε οι πηγές, κοιμότανε νέος με την Ιλιάδα κάτω από το μαξιλάρι του. Εγώ από την άλλη δεν κοιμόμουνα καθόλου από το φόβο μου. Ο Αχιλλέας γι’ αυτόν ήταν θεός και προσπαθούσε να του μοιάσει. Σε μένα πάλι, Αχιλλέα λέγανε και το φούρναρη που παίρναμε ψωμί κι ήταν χοντρός και δεν ήθελα καθόλου να του μοιάσω.

Εγώ μικρός σαν πρότυπο και ήρωα που με συγκινούσε είχα τον Ιάσωνα. Μου άρεσε το γεγονός ότι ήταν μονοσάνδαλος, και λειτουργούσε ως απωθημένο γιατί εγώ όπου πήγαινα μικρός, όλοι με ζαλίζανε να φοράω εκτός από παπούτσια και κάλτσες!

Κι είχαμε κοινές εμπειρίες κι αυτό με γοήτευε περισσότερο. Πήγε και μαθήτευσε στον Κένταυρο Χείρωνα, τον άνθρωπο-άλογο. Κι εγώ τους καθηγητές μου τους είχα κάνει άλογα, καθώς μπορεί να μη μίλαγα με το διπλανό μου-τον βαριόμουνα- αλλά όπου μαλακία ήμουν  πρώτος…

Μετά ο Ιάσωνας γύρισε στην Ιωλκό, στην πατρίδα του και ζήτησε το θρόνο που παλιά τον είχε ο πατέρας του, και με πραξικόπημα τον είχε κλέψει ο θείος του ο Πελίας. Πώς όμως να του τον δώσει έτσι όπως πήγε, με σκισμένα ρούχα και με ένα σανδάλι? Μου θύμισε εμένα που είχα πάει καζίνο πέρσι τον Ιούλη και πήγα να μπω με αμάνικο μπλουζάκι και παντόφλες. Ο τύπος στην πόρτα μου ‘δειξε το δρόμο και ο θρόνος μου στη ρουλέτα έμεινε κενός…Και δεν πάω και τους θείους μου!

Το σανδάλι  του το έχασε όταν βοήθησε μια γριούλα να περάσει το ποτάμι, η οποία του μεταμορφώθηκε στη θεά Ήρα και του υποσχέθηκε ότι θα τον φυλάει. Και γω πρόσφατα έδωσα κάτι λεφτά σε μια μεγαλούλα στο μετρό που κλαιγόταν ότι το παιδάκι της μόνο αρτηριοσκλήρωση δεν είχε, και περίμενα να μου μεταμορφωθεί. Η αλήθεια είναι ότι μεταμορφώθηκε. Στο γυρισμό με το μετρό την πέτυχα να κλαίγεται ότι έχει AIDS.

Πήγε στη μακρινή Κολχίδα για να πάρει το τομάρι απ’ το χρυσόμαλλο δέρας, το οποίο θα τον ξανάκανε βασιλιά. Και γω πριν κάποια χρόνια πήγα ως την Καλαμάτα για ένα τομάρι, ένα φίλο κολλητό μου, που με είχε ζαλίσει κατέβα και κατέβα. Και πέρασα και μάπα…

Πήρε το χρυσόμαλλο δέρας με τη βοήθεια της Μήδειας που έγινε γκόμενά του, και ενώ γι’ αυτήν ο Ιάσωνας ήταν ο πρώτος τυχών, παράτησε γι’ αυτόν τον πατέρα της και σκότωσε τον αδερφό της. Και γω κάποτε είχα γνωρίσει μία που με παράτησε σε μια βδομάδα για τον πρώτο τυχόντα…

Γύρισε θριαμβευτής στην Ιωλκό, τους σκότωσε όλους και του μεινε το βασίλειο! Σαν κι εμένα. Από την Κέρκυρα που σπούδαζα, γύρισα σπίτι και όπως πάνε όλοι εδώ μέσα με τη γκρίνια τους, θα τους σκοτώσω όλους. Και θα μου μείνει και το σπίτι!

Ο Μέγας Αλέξανδρος κοιμόταν με την Ιλιάδα παραμάσχαλα. Εγώ κοιμόμουν με την Αργοναυτική εκστρατεία. Σίγουρα κάτι μεγάλο μας ενώνει εμάς τους δύο! Πάντως μέχρι στιγμής μόνο ο ύπνος…