10 ΙΟΥΛΙΟΥ 1999

Αλεποχώρι -Ψάθα....

Μπάνιο απο το πρωί..... βουτιές... όλα όμορφα κι ωραία.....

φάγαμε κιόλας.... τι καλά..!!!

..απόγευμα

.. οι δείκτες δείχνουν καπου ανάμεσα 6,30 με 7,30....

ο ήλιος έχει γύρει στα πλάγια... ετοιμάζεται να ξεκουραστεί κι αυτός....

-Τί λες? Δε γυρνάμε..?

-Και δε πάμε..? χαλαρα ε? βιαζόμαστε?....

-μπαααα........  χαλαρααά...

Στο κασετόφωνο παίζει το αγαπημένο μας του Φοίβου...

το ψιθυρίζουμε παρέα...

-Μ'αγαπάς?...

-Πολύ μωράκι μου.......

.............................................................

-??????????????

-...μα τι κάνει ο μαλακ....

.........................................

.........................................................................

μια στιγμή θέλει ....... μόνο. και τίποτα άλλο.........

μετά ?????

κενό .... σιωπή...... μπλεγμένα συναισθήματα.....

έτσι όπως νιώθω πάλι...... ευτυχώς που σ' έχω δίπλα μου τουλάχιστον......

ας μείνει το τραγούδι για να κλείσει αυτό το post.....

Γεννιέσαι την έχεις μητέρα
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα
εκείνη σε βάζει στην κούνια
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα.

Σου δείχνει πώς κάνει η πάπια
και μοιάζει με κάποια που 'χες γκόμενα
στο μέλλον με τ' άσπρα φωτάκια
και με τ' αστεράκια τα φλεγόμενα.

Μετά που σε στέλνουν σχολείο
στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται
μικρή με τα ροζ κοκαλάκια
και τα ποιηματάκια που θα μάθετε.

Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις
χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι
της σπας με νεράντζια τα τζάμια
κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι.

Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι
βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα
το στήθος της θέλει να σπάσει
κυλιέται στα δάση και στα κύματα.

Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει
που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους
που δίνει φιλιά μες στα δόντια
κι ανοίγει τα πόδια σ' άγνωστους φαλλούς.

Την ψάχνεις το σκας απ' το σπίτι
σε σέρνει απ' τη μύτη αυτό το βάλσαμο
αυτή η μυρωδιά από γαζία
αυτή η τυραννία σε τραβά ενώ

Κανένας βοηθός δεν υπάρχει
να πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε
κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει
γκαζώνεις τ' αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι.

Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο
και πάλι δε βρίσκω εκείνο που 'θελα
πριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλια
αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά.

Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει
μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται
χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια
χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε.

Περνάω την κιθάρα στο βύσμα
με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι
αρχίζω τον πρώτο μου στίχο
τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι.

...................

ΥΓ. Γιώργο σ'ευχαριστώ για το αυτοκίνητο.........