Τώρα τελευταία κάτι καινούργιο έχω ξεκινήσει.

Τον εαυτό μου τον έχω σκυλοβαρεθεί εδώ και καιρό. Και κείνος όμως δεν έκανε τίποτα για να ανανεώσει τη σχέση μας. Του συγχωρούσα ότι πάντα έκανε ένα σωρό μ…….. . Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι ότι μια ζωή κάνει τις ίδιες και τις ίδιες.

Έτσι  αποφάσισα να μαζέψω καινούργια προτερήματα. Αλλά δεν είναι εύκολο. Γιατί θα πρέπει να βρω τα κατάλληλα που κολλάνε πάνω μου και να κάνουν γκελ με τα παλιά προτερήματα που είχα μαζέψει σαν παιδί.

Τα καινούργια προτερήματα τα περνάω από κόσκινο. Γιατί πρέπει να πηγαίνουν ασορτί με τις συνήθειες μου όσο και με τα ρούχα που φοράω και  να ‘ναι sicάτα. Γιατί τα προτερήματα μοιάζουν με το γιαούρτι. Άλλο να προσφέρεις στον άλλο ένα πήλινο κουβά τίγκα στο γιαούρτι να το φάει με την κουμούτσα, κι άλλο να του δώσεις σε πλαστικό πολύχρωμο μπωλ ένα που να γράφει απέξω με ροζ γράμματα « 0%» (γιαούρτι)

Γιατί ο πήλινος κουβάς μπορεί να είναι πιο νόστιμος, πιο υγιεινός και πιο πολύς, αλλά το μπωλάκι βολεύει περισσότερο. Γιατί αν πετάξεις το πήλινο στο κεφάλι κάποιου, το λιγότερο να πάθει διάσειση. Αν πετάξεις το μπωλάκι όμως, μπορεί προς στιγμή να του χαλάσεις το χτένισμα, το μήνυμα όμως το ‘χεις περάσει…

Τα καινούργια  προτερήματά μου πρέπει να ενωθούν με τα παλιά ώστε να δημιουργήσουν μια άτρωτη ομάδα.. Γιατί τα ελαττώματα καραδοκούν έχοντας μάλιστα  κάνει σ’ αυτό το διάστημα που μιλάμε, μεγάλη ανανέωση…

Τα  προτερήματα όμως δεν πρέπει να τα παίρνει από κάτω. Το μόνο  που πρέπει να φοβούνται είναι ο κακός  τους εαυτός. Γιατί, κι αυτά ακόμα έχουν ελαττώματα. Τόσα, που αν δεν ήταν τόσο προβληματικά, δε θα ερχόντουσαν σε μένα. Γιατί  τα προτερήματα έχουν το κακό ελάττωμα πριν πάνε κάπου να ρωτάνε, και στην  προκειμένη περίπτωση μάλλον μάθανε ότι πρόκειται για κουλό…

Τα παλιά προτερήματα όμως, βλέποντας τον παλιοχαρακτήρα των καινούργιων που είναι τίγκα στα ελαττώματα, συνασπίστηκαν με τα επίσημα ελαττώματα κι άρχισαν να τσουρομαδίζονται όλα μαζί…

Ο στόχος είναι ένας. Η κατασκευή  μου ως «αδαμάντινος χαρακτήρας». Μέχρι να τελειώσουν το ξεμάλλιασμα όμως η κατηφόρα μου θα συνεχιστεί. Κι όσο βγαίνουν στο φως  καινούργια ελαττώματα από το πουθενά σα στρουμφάκια που ξεπηδάνε από τους θάμνους γεμάτους με βατόμουρα, τόσο η μάχη θα γέρνει υπέρ τους, τόσο εγώ θα συνεχίζω να σέρνομαι…

Ευτυχώς για μένα όμως η διαμάχη αυτή του κακού που έχουμε όλοι μέσα μας, με το χειρότερο που έχω μόνο εγώ, δε φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού στην κοινωνική μου ζωή. Γι’ αυτό ευθύνονται  τα ερυθρά και τα λευκά μου αιμοσφαίρια που ήδη έχουν αρχίσει να παίζουν σφαλιάρες!

Θέλετε να σας την πω την ιστορία????  

Καλά μη βρίζετε, πλάκα κάνω!