Πώς έρχονται καμιά φορά τα πράγματα...

Η τελευταία φορά που είχα τραγουδίσει με τον Ορφέα

ήταν στο Blue Note, ένα βράδυ που μου το ζήτησε η Πηγή...

Έκτοτε, δεν είχε τύχει να τραγουδήσω μαζί του...

Εκείνο το βράδυ, περίπου πριν από 10 μήνες,

μου είχε ζητήσει να ακούσει τον "Αύγουστο"...

"Το θέλω με τον δικό σου, Μοναδικό τρόπο", είχε πει...

Την Παρασκευή που μας πέρασε, ο Ορφέας ήταν

στο Ίδρυμα Καθαρού Αλκοόλ (Ι.Κ.Α.)...

Την ώρα που έπαιζε και τον απολαμβάναμε,

έφτασαν σε εμένα τα μαύρα μαντάτα...

Κάποια στιγμή, αργότερα, και πριν μάθει για την Πηγή,

ο Ορφέας μου λέει "Θα ανέβεις να πεις 5 κομματάκια?"

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο "Αύγουστος"...

Δεν μπορούσα όμως...

Συγνώμη, Πηγούλα μας...

Δεν μου έβγαινε...

Ακόμα δεν μου βγαίνει...

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τον ξανατραγουδήσω ποτέ...

Θα στον αφιερώσω όμως από εδώ...

...με τον δικό μου, Μοναδικό τρόπο...

Γαίαν έχεις ελαφράν,

αγαπημένη μας,

αλησμόνητη φίλη...

Το ρεφραίν της ημέρας - 23 Ιουλίου 2007

Μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε

Κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και μ’ έπνιξε

Φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω, μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος

Λιώνω στον πόνο, γιατί νιώθω κι εγώ

Ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

Κουράγιο θα περάσει, θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράκτης έλουζε

Καθώς έσκυβε επάνω μου, χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

Θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιάν έκσταση απάνω, σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

Από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες στα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το ’χει δει

Μες στο βλέμμα της ένας τόσος δα ουρανός

αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται

Μα σαν πέφτει η νύχτα, πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω

την άμμο που σαν καταρράκτης έλουζε

Καθώς έσκυβε επάνω μου, χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

Θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό