Πριν λίγες μέρες είχαμε την μαύρη επέτειο από την εισβολή τις Τουρκίας στην Κύπρο (με την βοήθεια τις Αγγλίας βεβαίως βεβαίως). Με αφορμή αυτή την μαύρη επέτειο ακολουθεί ένα ποίημα που έγραψα για την Κύπρο συγκεκριμένα για την Αμμόχωστο πριν ωμός βάζω ένα κείμενο που αλίευσα από το internet από την ιστοσελίδα του Δημοτικού Σχολείου Άγιων Αναργύρων «Μιχάλη Κακογιάννη».

Αμμόχωστος

«Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ. Χώμα που με ανάστησες Αμμόχωστος». Αυτή είναι η κατεχόμενη πόλη της μητέρας μου. Η όμορφη πόλη της Αμμοχώστου! Η μητέρα μου, μου έχει μιλήσει πολλές φορές για αυτή. Στην Αμμόχωστο υπήρχε το πιο μεγάλο λιμάνι της Κύπρου. Αρκετός κόσμος εργαζόταν σε αυτό. Ήταν μια τουριστική πόλη γιατί είχε πολλά αξιοθέατα, όπως τον πύργο του Οθέλλου, τα τείχη, το θέατρο της Σαλαμίνας κ.ά. Πριν την τουρκική εισβολή του 1974 ζούσαν σε αυτή περίπου 40000 άνθρωποι. Μετά όμως έγιναν πρόσφυγες και η πόλη κατάντησε φάντασμα. Η Αμμόχωστος ονομάστηκε έτσι γιατί είχε τόσο πολύ όμορφη άμμο που πίστευαν πως ήταν χωμένη μέσα στην άμμο. Μακάρι να πάμε πίσω στην Αμμόχωστο και να έχουμε πάλι τις υπέροχες παραλίες, τα αξιοθέατα και να χαρούμε τις ομορφιές της. Οι κάτοικοί της περιμένουν με αγωνία την ημέρα της επιστροφής.

Γράφει ο Αντρέας
 

ακολουθεί το δικό μου ποίημα:

Στην Αμμόχωστος είναι ερημιά

Στην Αμμόχωστο η θάλασσα
τ’ απόγευμα ασημίζει
τα σπίτια μένουν ορφανά
κανένας δεν γυρίζει

  στην πόλη είναι ερημιά
κανείς δεν περπατάει
ούτε φωνές ακούγονται
στης αγοράς τους δρόμους

  το σήμαντρο της εκκλησιάς
ποτέ του δεν χτυπάει
μόνο ο αέρας που περνά
αυτός μοιργιολογάει

  στους δρόμους δεν τρέχουνε παιδιά
δεν παίζουν στης πλατείες
και τα σχολεία είναι κλειστά
σημαία δεν κυματίζει
γιατί γίνονται όλα αυτά
μόνο ο θεός γνωρίζει

  Όμως θα έρθει πάλι η λευτεριά
καμπάνες θα χτυπήσουν
και της Αμμόχωστου η εκκλησιές
πάλι θα λειτουργήσουν
και τα παιδιά χαρούμενα
θα τρέχουν στα σχολεία
και όλα τα παλιά θα’ ναι μια ιστορία.