Όλοι μου λένε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο φαίνονται. Το πρόβλημα με μένα είναι ότι δε φαίνεται καθόλου. Ακαθόρισται λοιπόν αι βουλές του Κυρίου και δυσδιάκριται για μένα, ο οποίος (Κύριος) απ’ ότι έχω ψυλλιαστεί τώρα τελευταία, δε με χωνεύει καθόλου…

Γιατί ο Κύριος πολλές φορές δε μου ‘χει φερθεί σαν κύριος. Γιατί, οκ, όταν τα βρίσκω σκούρα  τον φωνάζω. Και δεν έχω παράπονο, έρχεται πάντα. Δεν έρχεται για να βοηθήσει όμως, έρχεται για να γελάσει…

Εμένα στο σχολείο όμως μου τα ‘χανε μάθει αλλιώς. Μου λέγανε για τον «από μηχανής θεό» ο οποίος σκάει μύτη στο τέλος του έργου και σε σώζει, κι όχι μόνο  αυτό, αλλά σου φορτώνει κιόλας τη δίμετρη την τύπισσα που την πάλευες σ’ όλη την ιστορία και δε σου καθότανε με τίποτα (στην ταινία) και τους είχε περάσει όλους, από τον παραγωγό  μέχρι και τον μπούμαν (πάλι στην ταινία) αλλά στο τέλος σου ‘ρχεται φίσκα στη μονογαμία και σου λέει ότι εσένα αγαπούσε και δεν το ‘χε συνειδητοποιήσει…(αυτό ούτε σε ταινία!)

Για μένα αυτός ο «από μηχανής θεός» δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα τον είχα ακούσει, άλλωστε οι μηχανές μεγάλου κυβισμού κάνουνε θόρυβο…

Όπως μια φορά που ταξίδευα με αεροπλάνο για Κέρκυρα. Ο καιρός ήταν υπέροχος κι όλα προμήνυαν ένα υπέροχο ταξίδι. Κι ήταν πράγματι, μέχρι που φτάσαμε στην αίθουσα αποσκευών του «Ι. Καποδίστριας». Εκεί συνειδητοποίησα ότι η βαλίτσα μου δεν είχε ταξιδέψει μαζί μου ψάχνοντας ίσως για ένα προορισμό πιο ελκυστικό. Ο Κύριος, παίζοντας το ρόλο του Πόντιου Πιλότου, την είχε ξεχάσει στο «Ελ. Βενιζέλος»…

Εγώ εκεί τι να πω? Δεν τα βάζεις εύκολα με κοτζάμ Καποδίστρια ή Βενιζέλο! Η βαλίτσα τελικά ήρθε την άλλη μέρα, με τον Κύριο να έχει πάρει τη μορφή ενός απίθανου που με ρωτούσε συνέχεια «τι σου συμβαίνει μικρέ? (χαχαχα)»…

Την άλλη φορά πάλι στην αίθουσα αποσκευών του «Ι. Καποδίστριας», δε φτάνει που η βαλίτσα μου βγήκε τελευταία, αλλά πιάστηκε κιόλας το λουρί από κάτι που εξείχε στο μηχάνημα και δεν έλεγε να βγει με τίποτα! Μετά από κάποια ώρα ήρθε ειδικό συνεργείο που άνοιξε το μηχάνημα και μου απελευθέρωσε τη βαλίτσα. Ο Κύριος, έχοντας «σπάσει» τη μορφή του σε αυτούς του συνεργείου, ενώ δούλευαν γελούσαν καθώς όπως έλεγαν «αυτό το ‘χεις πάθει μόνο εσύ κι άλλος ένας που μετά από λίγο καιρό αυτοκτόνησε»

Και μια άλλη φορά που πάλι ταξίδευα προς Κέρκυρα με τ’ αεροπλάνο, ο Κύριος θέλησε να παίξει με τις αντοχές μου. Είχε πολύ κακό καιρό και ταξιδέψαμε τελευταία στιγμή. Το αεροπλάνο όμως δε μπορούσε να προσγειωθεί στο νησί λόγω φοβερής κακοκαιρίας. Κάναμε κύκλους από πάνω με το αεροπλάνο να πηγαίνει σαν το Sea Diamond πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση!

Η αλήθεια είναι ότι δε φοβήθηκα. Η αλήθεια είναι ότι χεστ…… πάνω μου! Και  δε φτάνει αυτό! Ο Κύριος είχε πάρει τη μορφή ενός μεγαλούτσικου που καθόταν πλάι μου κι ο οποίος απ’ ότι κατάλαβα το σήκωνε το σακάκι… και μέσα σ’ αυτό τον πανικό να μου λέει με στυλ πεταχτό

- να μη χαθούμε  στην Κέρκυρα!

- μη φοβάσαι, κι έτσι όπως πάει το αεροπλάνο , δε θα χαθούμε, θα μας βρούνε!

Έφυγα από Κέρκυρα. Από τότε δεν έχω ξαναπετάξει. Ο Κύριος όμως πάντα ανακαλύπτει τρόπους άλλους να περνάει την ώρα του μαζί μου. Και λιγότερο πολυέξοδους. Όμως να φοβάται γιατί όπως κι ο ίδιος είπε (νομίζω δηλαδή, δε θυμάμαι καλά, ή Αυτός ή ο Στράτος Διονυσίου) «Κι οι έσχατοι γίνονται πρώτοι!»