Ώρες –ώρες , όταν ξεχνιέμαι , είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ…

Είσαι σαν Όνειρο…

Σαν Παραμύθι...

Σαν Πνεύμα…

Ακροβατώ μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού…

Είσαι σαν ένα Βιβλίο που διαβάζοντάς το έγινα ένας απ’ τους ήρωες του…

Σαν ένα Τραγούδι που τελείωσε , αλλά ακόμα το σιγοτραγουδάω…ο ήχος του είναι ακόμα ζωντανός και με ταξιδεύει…

Είσαι σαν μια Ιδέα , για την οποία επαναστάτησα…

Σαν ένα Άρωμα που εξατμίστηκε…

Σαν Οπτασία μέσα στην έρημο…

Σαν Βροχή…σαν Μπόρα ….

Ακροβατώ…

Προσπαθώ να καταλάβω τι μου άφησες…

Παράξενη αίσθηση…

Καλύτερα να ξεχνιέμαι…