Τελευταία μέρα του Ιούλη. Μελαγχολική μέρα από πάντα. Τελειώνει ο Ιούλιος, σκέφτου ρε παιδί μου, επήεν το καλοτζαίρι! Πάλε!

Ουφφφφφφ...

Σήμερα πετάχτηκα μέχρι το σπίτι της θείας μου στο χωριό. Η σκυλίτσα της η Λώρα, ένα κόλλεϊ με τη ψευδαίσθηση ότι είναι άνθρωπος, έτρεξε, σηκώθ(στ)ηκε στα δύο πόδια και μου έδωσε το αριστερό μπροστινό πόδι(Χέρι) για χειρ(ποδ)αψία. Γάβγιζε, με γέμισε χώμα ως συνήθως, και ξάπλωσε μπροστά στα πόδια μας, ενώ απολάμβανε τα παγάκια της, την ώρα που καθίσαμε για τον καφέ.

Είχαμε και παλιά κόλλει, τη Λίντα. Καμία σχέση όμως! Η Λίντα ήξερε ότι ήταν σκυλίτσα, δεν τα μπέρδευε.Τη Λίντα μας τη μεγαλώσαμε ταυτόχρονα με ένα γατάκι μαύρο,κτύπησε το πόδι της και της έμεινε κουσούρι μα στο τρέξιμο δεν την έφτανε κανένα ζωντανό του Θεού και των άθεων! Την παίρναμε στα παιχνίδια και το περπάτημα, ήταν κανονικό μέλος της οικογένειας, της κάναμε και το μαιευτήρα κάθε φορά που έφερνε στον κόσμο τα μιγαδάκια της, τη σώσαμε από το δηλητήριο κάποιου γείτονα (και εκείνον η γυναίκα του από όλα τα παιδιά της γειτονιάς), και με μεγάλη λύπη αποφασίσαμε να την πάρουμε στο χωριό, στης θείας μου. Ως την τελευταία στιγμή,η Λίντα ήταν σκύλος προστάτης. Την πάτησε ένας ασχολίαστος που έτρεχε στο βουνό με 200...

Και όλοι θυμούνται τις χάρες της λιγνής και κουτσής μας Λίντας! Που μυριζόταν ποιός ξένος ήταν "φίλος" και ποιός όχι. Στεκότανε στην άκρη της αυλής, πρόσεχε τα γατιά από τα άλλα σκυλιά και είχε μνήμη ελέφαντα! Αυτό το σκυλί δεν ξέχασε ποτέ φυσιογνωμία! Αναγνώριζε ανθρώπους που είχε να δει χρόνια και τους χαιρετούσε με ένα αλλιώτικο γάβγισμα, ενώ κουνούσε την ουρά της σαν τρελλή! Όπως και τον πρώτο καιρό που την "εγκαταλείψαμε" στο σπίτι της θείας μας κράτησε μούτρα , μα γρήγορα άλλαξε γνώμη, γιατί δεν κλεινότανε πια στο σπίτι, αλλά είχε μια τεράστια αυλή, τα χωράφια και τους λοφίσκους. Όταν επέστρεψα από Γερμανία την πρώτη φορά, με απουσία 5 μηνών, δεν πρόλαβα να κατέβω από το αυτοκίνητο! Σφαίρα πετάχτηκε μέσα,έπεσε πάνω μου και με έγλυφε στο πρόσωπο ενώ κλαιγογάβγιζε... Ένα πράγμα που δεν είχαμε ξαναδεί με κανένα σκυλί. Είναι από τις φάσεις που λες, μερικά κατοικίδια, σου δίνουνε περισσότερη αγάπη από οποιοδήποτε συγγενή ή φίλο.

Τέσπα, η Λίντα πάει...Όταν πριν ένα χρόνο και κάτι, ήρθε η μπεμπέ Λώρα, την βάλανε όλοι στην καρδιά τους. Η γειτονιά άλλαξε΄ όπως έφυγε η Λίντα, φύγανε και όλοι οι γέροι πίσω της.Τα σπίτια αναικαινίστηκαν ή αντικαταστήθηκαν από καινούρια. Ως και η μάντρα που ως πριν λίγα χρόνια φιλοξενούσε κατσίκες, γκρεμίστηκε για να χτιστεί το σπίτι της εγγονής του μακαρίτη του βοσκού.Γεννήθηκαν και τα πρώτα μωρά, μετά από 45 χρόνια. Καμία σχέση μιλάμε, ο δρόμος πριν 2 χρόνια και ο δρόμος τώρα. Αν και όμορφος και ήσυχος πριν, τώρα άρχισε να σφίζει από ζωή, γέλια, βρεφικές απελπισίες μάλλον λόγω ασυνεννοησίας με τους μεγάλους. Τον προτιμώ έτσι και ας περνάνε εικόνες από το παρελθόν σαν σκιές, μπροστά στα μάτια...

Η θεία μου, είναι νοσοκόμα, μαία. Και μια γάτα που μάλλον ξέρει από αυτά, προτίμησε τον κήπο της για τη γέννα της. Οκτώ γατάκια, που είναι σκέτα κουκλάκια, η περήφανη μητέρα ξαπλωμένη κάτω από τη λεμονιά δεν καταδέχεται να κουνηθεί ούτε για φαγητό, νερό έστω με τόση ζέστη. Το μόνο πλάσμα που φοβάται η Λώρα. Διότι θυμώνει και γαβγίζει κάθε φορά που χαϊδεύουμε τα γατάκια! Τα τρέχει από πίσω μα σταματά στο ένα μέτρο από τη λεμονιά και κλαίει βλέποντας την καμπούρα και τα νύχια της γατομάνας. Και είναι μια γατομάνα αυτή! Επιτρέπει να πλησιάσεις μόνο για να της φέρεις φαγητό και νερό, κανονική σουίτα σε κλινική δεν δέχεται τόση περιποιήση! Ε μα!!!!

Ο κήπος της θείας είναι ένας μικρός παράδεισος μέσα στον καύσωνα. Τα μαγικά της χέρια έχουν κάνει θαύματα πολύχρωμα και αρωματικά! Είναι χάρισμα μα χρειάζεται και πολλή δουλειά! Ειδικά τώρα που απαγορεύεται το πότισμα με το λάστιχο, μόνο ο Θεός ξέρει πως τα καταφέρνει!Ειδικά με τη Λώρα να την ακολουθεί σαν κλασσικό μαμόθρεφτο, όπου πάει και όπου σταθεί. Ακόμα και για τον καφέ με τις γειτόνισσες, φοβάται να μείνει μόνη στο σπίτι. Πόσα τράβηξε στην αρχή η θεία για να τη μάθει να μένει μόνη της όταν η ίδια λείπει στη δουλειά, είναι μεγάλη ιστορία! Κολλούσε στο αυτοκίνητο και δεν έφευγε με τίποτα. Την πλάκωσε και ένας χτίστης με τη σκούπα και το τί γίνεται όταν βλέπει σκούπα, σφουγγαρίστρα ή απλά ένα ραβδί, δεν περιγράφεται! Και λέμε οι άνθρωποι μετά, για τραυματικές εμπειρίες!

Πολύ φοβητσιάρα και μαμόθρεφτη η Λώρα! Όσο παχουλή,όμορφη και παιχνιδιάρα να είναι, πολύ μαμόθρεφτη! Σκέτο καρτούν είναι!