Το συγκεκριμένο ποστ είναι λιγάκι μελαγχολικό γιατί ενώ μου έλειψε το σπίτι και το μπλοκ μου πέρασα πολύ όμορφα στη Γερμανία και γνώρισα πολύ αξιόλογα ατομα.Οι αναμνήσεις άπειρες και χαραγμένες στην καρδιά.

Απο που να αρχίσω και να τελειώσω? Τα γέλια που κάναμε στο δημαρχείο του Tübingen και μας άκουσε ο καθηγητής μας από μακριά και ήρθε και μας βρήκε, το ατύχημα με το ποδήλατο (θα σας πω αργότερα γι αυτό), την ξενάγηση στη Στουτγάρδη και το Μόναχο, το μουσείο της Μερσεντές, τη βόλτα με τη γόνδολα στο ποτάμι, την καθηγητρια τη Ζοζεφίν που γέλαγε σα χαζή, την μεγάλη και δεμένη παρεούλα μας που αγουροξυπνημένη κάθε πρωί έτρωγε Bretzel, Apfelltasche και έπινε καφέ? Τα κορίτσια με τα οποία έμενα και γελάγαμε 24 ώρες ακόμα και μες στο σπίτι και είχαμε τρελάνει την σπιτονοικοκυρά,το σπιτάκι μας δίπλα στο ποταμάκι, τον Günter τον τέλειο σερβιτόρο,το αποχαιρετηστήριο πάρτυ ή τον SAMI τον καταπληκτικό manager του Sprachinstitut?

Πραγματικά όλα ήταν υπέροχα. Αλλά σε ένα πράγμα θέλω να σταθώ. Ο Σάμι μας συμπάθησε πάρα πολύ.Ήμασταν μεγάλη, δεμένη και γελασή παρεούλα και καλοί μαθητές. Μας πήγε στο αεροδρόμιο και ήταν πολύ συγκινημένος, χάρηκε πολύ που μας γνώρισε και που το ινστιτούτο είχε τέτοια καλά παιδιά. Και εκει πέτεξε την φανταστική ατάκα, που με έστειλε:

Στη ζωή λένε κάποιον τον συναντάς 2 φορές!

Εγώ εύχομαι να σας συναντήσω και 3 και 4.

Και μετά μας φίλησε και έφυγε γρήγορα. Η φίλη μου τον είδε να σκουπίζει τα μάτια του καθώς μπαίναμε στο αεροδρόμιο, ενώ εγώ έκλαψα όταν άκουσα το Say it right της Nelly Furtando γιατί ήταν το πρώτο τραγούδι που χορέψαμε και μάλιστα μαζί με τον Sami, που παρά τα 50 του χρόνια στην καρδιά είναι ένα μικρό παιδί και χορέυει πολύ ωραία και με όλη του την ψυχή. Το μότο του είναι: Ποτέ δεν είναι πολύ αργά να ζήσεις μια όμορφη παιδική ηλικία.Κι ο Σάμι αυτό είναι τελικά, ένα μεγάλο παιδί.

Όσο για το ατυχημα με το ποδήλατο δεν ήταν τίποτα. Ψιχάλιζε και ήταν κατηφόρα. Και έχασα τον έλεγχο και έπεσα. Δόξα το Θεό δεν έπαθα τίποτα εκτός από μερικές μελανιές.Θα μπορούσε να ναι σοβαρότερο, γιατί είχα πολλή φορα και έφυγα 1 μέτρο πιο μακριά. Με φύλαξε η Αγία Αικατερίνη που ήταν κοντά στο σπίτι μας (έχω και το όνομά της), από την οποία πέρασα εκείνο το πρωί κι έκανα το σταυρό μου. Κι έτσι λοιπον ευχαριστώ το Θεό που δεν έπαθα κάτι σοβαρότερο, ώστε να χαλάσει η εκδρομή μου και των παιδιών, και που ήμουν καλά ώστε να δω όλα όσα είδα στη Γερμανία.

Το μοναστήρι του Bebenhausen και το να ακούσω Bach σε εκκλησιαστικό όργανο είναι μοναδικές εμπειρίες και αναντικατάστατες.Δε μετανιώνω που πηγα Γερμανία, αντί γα ελληνικό νησί, γιατί πραγματικά γέμισα μπαταρίες και ξέφυγα από την ελληνική κόλαση. ΗΡΕΜΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Όυτε για το ποδήλατο μετανιώνω, κι αυτό για κάποιο λόγο έγινε.