Ειναι    φορες  που  νιωθω  οτι  εχω  μεινει  πισω   στην   ζωη μου.Ερχονται   γεγονοτα  και  νεα  που  σε  κανουν  να  αναρωτιεσαι   τι   δεν  πηγε  ,τι ηταν  λαθος, και  αν  ολα  γινανε  οπως  επρεπε.Ειναι  καταστασεις  που  σε  κανουν  να  πονας  για  τα   ονειρα  που  εκανες  με  καποια  εκαστοτε  συντροφο ,  που  για  σενα  σημαινε  πολλα,αλλα  ειτε  απο  μοιραια  παρεμβαση  ειτε  απο  ανθρωπου  χερι ποτε   δεν  μετασχηματιστηκαν   σε  πραγματικοτητα.Ειναι  περιεργο   οταν  αντιλαμβανεσαι την  εσωτερικη  μοναχικοτητα σου, και  οτι  αυτα  που  αγαπησες δε  σαγαπουν .Αυτα  που  ονειρευτηκες   εχουν  βρει  αλλο  ουρανο  και  αυτα  που  δημιουργουσατε  μαζι   τα  δημιουργει πλεον  με  αλλο  αερικο.Ειναι  μακρυ ...πολυ μακρυ και ειναι ψυχρο πολυ  ψυχρο     ακομη  το  ταξιδι  της ολοκληρωσης  μου  και  της  εσωτερικης  μου  γαληνης.Εχω  πολλα  να δω  και να  κανω ακομη  και  το  γνωριζω,απλα  ειναι  σκληρο πολυ  σκληρο  να  μην ελπιζεις πλεον  στην  ευτυχια .....γιατι  αυτοι  που ισχυριστηκαν  οτι   σαγαπησαν  στην  πραγματικοτητα  αγαπουσαν  τον  εαυτο  τους.Ισως  να   φταιω    και  να  πληρωνω  ακομα  για  οτι εκανα σε  αυτη  που  αρνηθηκα και προδωσα  οπως  ο  Ιουδας  τον   Χριστο.Ο  χρονος   ναι  ...ειναι  θεραπευτης  των  παντων   αλλα  μπορει  και  να  γινει ο  χειροτερος   εχθρος   σου ο  οποιος  ποτε  δε  ξεχνα.Ειναι  εκει  να  μαστιγωνει  την  συνειδηση  σου  και  να  ξυπνα οτι  εχεις  προσωρινα ξεχασει  η  συνειδητα  κλεισει  σε  καποια  γωνια   της   ψυχης  σου...