Με αφορμή μια ομάδα νεαρών που πέτυχα χθες στο τρένο , καθώς γύριζα απ΄ την δουλειά….

Με πονάνε πάντα αυτές οι εικόνες…

Παιδιά, νεαρής επί το πλείστων ηλικίας χωμένα στην γωνία ενός βαγονιού σε κατάσταση αποσύνθεσης!

Άλλοι έχουν κλείσει τα μάτια σαν να κοιμούνται , άλλοι ίσα που στέκονται και κάποιοι κάνουν μια γύρα στο βαγόνι μπας και κάποιος τους δώσει 50 λεπτα….(τόσα μου ζήτησε ένα παλικάρι χθες.....ήταν περίπου 25 χρονών)

Δεν δίνω ποτέ χρήματα  σ’ αυτά τα παιδιά…Δεν ξέρω αν πρέπει να ντρέπομαι γι’ αυτό αλλά δεν δίνω.

Θεωρώ ότι δίνοντας τους έστω και ένα μικρό χρηματικό ποσό, συμμετέχω και εγώ στην καταστροφή και στον θάνατό τους.

Τα λυπάμαι.

Ειλικρινά μόνο λύπη μπορώ να αισθανθώ γι’ αυτά.

Όποιος και αν είναι ο λόγος που τους έχει οδηγήσει σ’ αυτόν τον δρόμο δεν μου αλλάζει αυτό το συναίσθημα.

Η μήπως δεν αισθάνομαι μόνο λύπη?

Σκεφτόμενη ότι αυτά τα ίδια παιδιά μπορεί να στήνονται έξω από σχολεία για να παρασύρουν και άλλα σ’ αυτό το ψεύτικο κόσμο, θυμώνω.

Ναι, τελικά νιώθω και θυμό!

Δεν ξέρω όμως αν πρέπει να θυμώνω με αυτά ή με εκείνους που τα «αναγκάζουν» να το κάνουν.

Είναι μια αλυσίδα μια τεράστια αλυσίδα χωρίς τέλος.

Και συνεχίζει να τρώει την νεολαία και συνεχίζω να αισθάνομαι ανίκανη να βοηθήσω και τελικά τα συναισθήματα μου μπλέκονται όσο σκέφτομαι τι συμφέροντα υπάρχουν πίσω απ’ όλα αυτά!

Λύπη , θυμός , οργή ίσως και μίσος για κάποιους…

Θα σταματήσει άραγε ποτέ αυτό το «παιχνίδι»?  

Υπάρχουν βράδια που πονώ,

βράδια που σκέφτομαι και απορώ

για τα παιδιά που χάνονται στους δρόμους ,

για τα παιδία που πεθαίνουν από τους νόμους.

Είναι παιδιά που τρυπούν τα όνειρα τους,

παιδία που δεν σέβονται την γενιά τους,

παιδία που δεν χαίρονται τα νιάτα την ζωή

και ξεθωριάζουν σε μια σύριγγα απλή.

Είναι και κάποιοι «κύριοι» που ανησυχούν για αυτά,

που θέλουν το καλό τους,

την έξοδο τους από τα ναρκωτικά

όμως τι κάνουν για αυτό;

απλά αφήνουν τους εμπόρους να τα φέρουν εδώ.

Το βράδυ κυλάει αργά, 

μια ψύχρα το κορμί μου διαπερνά

και το μυαλό μου συνεχίζει να είναι σε ‘κεινα τα παιδιά

που τώρα ίσως είναι μοναχά,

σ’ ένα παγκάκι, σ’ ένα σπίτι παλιό, σ’ ένα δρομάκι σκοτεινό,

με μια σύριγγα αγκαλιά, μ’ ένα κουτάλι στην φωτιά

με τον πόνο το κορμί τους να περνά

και τον θάνατο να πλησιάζει αργά.

Όμως στον παράδεισο που ζουν όλα αυτά είναι προσωρινά, η μαγεία τα ξεπερνά.

Θεέ μου, είναι τόσο άδικα όλα αυτά!

ΠΕΣ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ!

ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ!

(γραμμένο στην εφηβική μου ηλικία...)