Φίλοι μου, περνάω ένα πακέτο αυτό τον καιρό, άνευ προηγουμένου.

Να θέλω τόσο πολύ να μοιραστώ τις σκέψεις μου με κάποιον που να θέλει να φορτωθεί ένα κομμάτι από το εγώ μου και να μην προλαβαίνω να πάρω ανάσα. Παραπονέθηκα την προηγούμενη φορά πως πάει καιρός που έγραψα το τελευταίο μου ποίημα. Δεν αποκλείεται να περάσει κι άλλο τόσο μέχρι να σηκώσω κεφάλι. Ένας φίλος μου λέει πως όταν κουραζόμαστε πολύ και η δουλειά δεν βγαίνει αναμφίβολα κάτι κάνουμε λάθος.

Κάθομαι τα βράδυα, αφού κοιμηθούν όλοι και παίζω στην ηλεκτρική κιθάρα μου (με ακουστικά φυσικά για να μη ξυπνήσω κανέναν) παλιές μπαλάντες προσπαθώντας να χαλαρώσω και να πάρω τα πάνω μου.

Ότι μου 'ρχεται στο μυαλό, dust in the wind, stairway to heaven, hey hey-may may, ή και κάποιο δικό μου απ' αυτά που έχω ξεχάσει και τα θυμάμαι μόνο κάτι τέτοιες ώρες.

Δεν παίζω κανένα ολόκληρο, παίζω ένα τμήμα και πάω στο επόμενο που θα 'ρθει στο μυαλό μου. Σα να μη μου φτάνει ο χρόνος και τρέχω να τα προλάβω όλα όσα θυμήθηκα. Πάνω εκεί θυμάμαι και κάποιους φίλους που έχουμε καιρό να τα πούμε. Φτιάχνω μια λίστα στο μυαλό μου. Να θυμηθώ αύριο να πάρω πέντε τηλέφωνα. Το αύριο όμως δεν χωράει σ' εκείνες τις στιγμές. Είναι αμφίβολο αν θα θυμηθώ αύριο αυτή τη λίστα.

Τελικά είναι ωραία η ζωή. Όπως και να έρχεται.