Χθες βράδυ συνειδητοποίησα το πόσο ανάγκη έχω από λίγη απομόνωση, λίγη μοναξιά. Όχι για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ως επιλογή κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ότι δεν βρίσκω κάποιο ήσυχο μέρος να κλειδωθώ - το εσωτερικό μιας ντουλάπας, το μπάνιο, το πατάρι...- αλλά κυρίως το ότι δεν βρίσκω πουθενά λίγο χρόνο να περισσεύει. Διαρκώς κάτι πρέπει να κάνω, κάπου πρέπει να βρίσκομαι..

Βέβαια, αυτό το "πρέπει" δεν είναι και πολύ εύστοχος όρος γιατί δίνει την εντύπωση ότι με γαργαλάει ένα μαχαίρι στο λαιμό, ενώ εκτός από το διάβασμα δεν πιέζομαι, ούτε νιώθω υποχρεωμένη να ασχολούμαι με τα υπόλοιπα. Αλλά σίγουρα δεν μπορώ να βάλω στο πρόγραμμα όλα όσα θα ήθελα.

Κι είναι κάποια πράγματα που μου έχουν λείψει πολύ. Ένα ωραίο βιβλίο, μια καλή ταινία, η απομόνωσή μου για γράψιμο, μουσική, διαλογισμό και ταβανοθεραπεία... Από την άλλη μεριά της ζυγαριάς είναι κάποιοι φίλοι που θέλω να  χορτάσω πριν φύγουν πάλι, οι υποσχέσεις που έχω δώσει και θέλω να τηρήσω, η εξεταστική..

Περιμένω, λοιπόν, τον Οκτώβριο, για πολλούς λόγους..

Θα έρθει(ς). Δεν θα έρθει(ς);