Κατά καιρούς έχω εκφράσει τη γνώμη μου για θέματα που με αφορούν (ομολογώ κάπως ακραία), με αποτέλεσμα να με χαρακτηρίζουν ανάλογα.

Για παράδειγμα, κάποιοι «κύριοι» στο όνομα της Δημοκρατίας, καταλύουν κάθε έννοια ελευθερίας ή Δημοκρατία λένε το δικαίωμά τους να βγαίνουν στο δρόμο και να βρίζουν κάθε περαστικό, χωρίς κριτήρια, χωρίς επιχειρήματα, σαν τα σκυλιά που γαβγίζουν στα μηχανάκια, χωρίς στην ουσία να ξέρουν γιατί. Όταν εργάζονται μόνο όταν είναι υπό το άγρυπνο βλέμμα του προϊστάμενού τους, αποκρίνομαι λέγοντας: «Α ρε, χούντα που σας χρειάζεται»… Η έκφραση μου αυτή με χαρακτήρισε κάποτε ως ΦΑΣΙΣΤΑ. ’ρα, είμαι ακροδεξιός, δέρνω παιδάκια που διαμαρτύρονται και στερώ από τον συνομιλητή μου το αναφαίρετο δικαίωμα της άποψης….

Κάποια άλλη στιγμή με διπλάρωσαν τα συντρόφια. Αριστερός γαρ, έπρεπε να πολιτικοποιηθώ, λέει, ώστε να προσφέρω στον αγώνα. ΟΚ, να σας ακούσω, λοιπόν. «Α, τι… πιστεύεις στο Θεό…?» χαχχαχαχα (σαρκαστικά γέλια) «Οι κομμουνιστές, είμαστε ανθρωποκεντρικοί. Έχουμε τη δύναμη και τη γνώση να αντισταθούμε στο κακό, την εκμετάλλευση και τη δυστυχία, χωρίς να περιμένουμε από κανένα Θείο ή Υπερήρωα να μας σώσει»… (Ο «κομμουνιστής» που μου την είχε «πέσει» προφανώς δεν είχε ιδέα ούτε από πίστη, ούτε από Κομμουνισμό, αλλά άποψη είχε…).

Η κίνησή μου αυτή με είχε χαρακτηρίσει ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ. ’ρα θεοσεβούμενο, άρα αδύναμο, κοντόφθαλμο και θρησκόληπτο.

Ερώτηση ενός από παρέα που γνώρισα σε camping προ αμνημονεύτων χρόνων: «Τι μουσική ακούς είπαμε?». Παίρνει την απάντηση, κοιτάζει τη μηχανή, κόβει εμένα και λέει: «Α, ΡΟΚΑΣ δηλαδή». ’ρα ασυμβίβαστο, ανεξέλεγχτο και το χειρότερο..? Η επόμενη ερώτηση αφορούσε στο πόσα τσιγαριλίκια έχω φουμάρει…. (ασχολίαστο).

Αργότερα, έχοντας διαμορφώσει μια άποψη για το ευρύτερο περιβάλλον μου, σε συζητήσεις που αφορούν τους κινδύνους που κρύβει η θρησκοληψία ή η κοινωνική συμπεριφορά όταν αυτή γίνεται σε ρομποτικές λειτουργίες ή ως μαριονέτας που τα σχοινάκια κινούν κάποιοι επιτήδιοι, χαρακτηρίστηκα ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ. ’ρα κομμουνιστής, άρα άθεος, άρα, άρα….

Τελευταία, για να τελειώνω, χαρακτηρίστηκα ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ. Γιατί…? ’κουσον άκουσον… Ακόμα κι αν συμφωνώ με κάποια άποψη και για να γίνει διάλογος, παριστάνω το «συνήγορο του διαβόλου». Όχι από αντίδραση (εννοείται), αλλά γιατί μέσω μιας βαθύτερης ανάλυσης, πιστέυω πως ανακαλύπτονται πτυχές του θέματος που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχαν την ευκαιρία να ειπωθούν….

Τι λέτε ρεεεε??? Ποιος σας είπε ότι είμαι όλα αυτά. Ποιος σας είπε πως οι άνθρωποι είναι προϊόντα Σούπερ μάρκετ, με ταμπέλες και barcode…?

Δεν έχω το δικαίωμα να έχω άποψη? Πρέπει επειδή κάπου συμφωνώ, να ασπάζομαι και όλο το μανιφέστο σας? Πρέπει η μουσική που ακούω να με κάνει πρεζάκια στην τελική…? Ε, ΟΧΙ!!! Ούτε «πρέπει» ξέρω, ούτε «ταμπέλες» γουστάρω στο κεφάλι μου (και χαρακτηρίστε με όπως θέλετε).

Είμαι απλά ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ κι έχω τα δικά μου «πιστεύω», τη γνώμη μου και τις ιδιαιτερότητές μου. Επιτέλους, είμαστε άνθρωποι… όλοι όμοιοι αλλά κανείς ίδιος με τον άλλο…

ΑΣΧΕΤΟ: Περιμένω να ακούσω τη φωνή της, να δω το βλέμμα της να με διαπερνά. Έχω ανάγκη να την ακούσω να χαμογελά λέγοντάς μου: «Μη σε νοιάζει, εγώ είμαι εδώ…».