Η Ουρανία έβλεπε από το παράθυρο το ολόγιομο φεγγάρι να ξεπροβάλλει από τις κορυφογραμμές του Υμηττού. Την κοίταζε από ψηλά με θλίψη και περισσή υπεροψία. Αυτό τα ήξερε όλα, τα προβλήματά της, τους φόβους και τις σκέψεις τις. Ναι την παρατηρούσε εδώ και χρόνια, από τότε που ήταν μικρή και προσεύχονταν δυνατά στο παράθυρο με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό όταν είχε ανάγκη, όταν ή Ουρανία χάζευε με τις ώρες τα αστέρια κι έκανε όνειρα χωρίς να κοιμάται, τα έβλεπε όλα από ψηλά  και δε μιλούσε. Δε θα την πρόδιδε ποτέ αλλά η έκφρασή του τα έλεγε όλα.

 Η Πανσέληνος την μελαγχόλησε πάλι….. Πάντα ένιωθε ανάμεικτα συναισθήματα, όταν συνομιλούσε με την πανσέληνο. Λάτρευε το φεγγάρι και τον έναστρο ουρανό η Ουρανία, και παρόλο που μισούσε τη μοναξιά, τα ξενύχτια με τις εξομολογήσεις βυθισμένη στη μοναξιά της ήταν σύνηθες φαινόμενο. ΜΟΝΗ? Δεν ήταν καθόλου μόνη, τα βράδια παρέα με το φεγγάρι τα περνούσε  κι αυτό ήταν η καλύτερη παρέα της …  

Όμως αυτή τη φορά δεν ήταν μόνοι τους, τόσα φώτα, τόσος κόσμος στα μπαλκόνια δεν μπορούσανε να μιλήσουν, έπρεπε να περιμένει τη σειρά της. Ήθελε να απολαύσει μόνη της, ακούγοντας μουσικούλα, το φεγγαρόφωτο να λούζει το βουνό και τα σπίτια, και την ησυχία μιας πόλης που όπως λένε «δεν κοιμάται ποτέ». Δεν θα του μιλούσε αυτή τη φορά, θα την καταλάβαινε  από τη σιωπή της, είχε αρχίσει άραγε να ερωτεύεται εκείνο το αγόρι?

Η Πανσέληνος μάντευε την απάντηση στο ερώτημα που έκαιγε και τις 2 και είχε σοβαρές ενδείξεις ότι η απάντηση ήταν θετική. Η Ουρανία ξενύχταγε για άλλη μια φορά αλλά δεν ασχολούνταν με το φεγγάρι, μα με τη μουσική. Την έπιασε να σιγοψιθυρίζει τους στίχους ενός πολύ ρομαντικού τραγουδιού σαν να τους αφιέρωνε σε κάποιο υποθετικό πρόσωπο. Δεν κρυφάκουγε αλλά πως να μην το ακούσει? Αφού η μουσική στα ακουστικά της Ουρανίας ήταν στο τέρμα και η Ουρανία  τριγύριζε  στα σκοτάδια στις 4 το πρωί για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ…

-Τι ακούς τη ρώτησε.

-Ένα τραγούδι.

-Τραγούδησέ μου το σε παρακαλώ-

Είμαι παράφωνη, δε θέλω να σε ενοχλώ.

Τι ηλίθια σκέφτηκε η Πανσέληνος. Είμαι η καλύτερή της φίλη και ντρέπεται να μου μιλήσει? 

 Η Ουρανία άκουσε το φεγγάρι, είδε την αγωνία στα μάτια του…Τελικά δεν άντεξε και του τα πε όλα…Αυτά που μάντευε αλλά και αυτά που δε μάντευε. Τραγούδησε και το ρεφραίν από το τραγούδι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που την άκουγε να τραγουδά.       

 Ο χρόνος έχει σταματήσει,

Νιώθω σαν να έχω μόλις γεννηθεί

Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή

Κι έχω ξεχάσει ότι με προβληματίζει

Γιατί μόνο κοντά σου μπορώ να μια ο εαυτός μου

Ναι μόνο μαζί σου αποκτά  νόημα η ζωή. 

-Τραγουδάς πιο καλά από τις άλλες φορές. Ο ’γγελος είναι η αιτία να υποθέσω ε?

-Μα που άκουσες αυτό το όνομα?

-Ταιριάζετε. Ακόμα και τα ονόματα σας ταιριάζουν. Το άκουσα που το ψιθύριζες στον ύπνο σου. Νομίζω είσαι ερωτευμένη.

- Το ερώτημα δεν είναι τι νιώθω εγώ αλλά τι μπορεί να νιώσει αυτός για μένα. Το να κρυφακούς ξεπερνά κάθε όριο, νόμιζα ότι ήσουν φίλη μου.

-Είμαι.

-Απόδειξέ το. Ξέρεις μήπως κανένα μυστικό του? Εσύ τα βλέπεις όλα από κει πάνω. 

-Είμαι φίλη σου και θέλω να σαι ευτυχισμένη, γιατί το αξίζεις. Είσαι πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Μα δυστυχώς δεν ξέρω τίποτα. Δεν κάνω με πολλούς ανθρώπους παρέα…

 - Κρίμα που μόνο εσύ αναγνωρίζεις πόσο ξεχωριστή είμαι.

-Εύχομαι να το δει κι ο ’γγελός σου. Και τότε θα μου κάνετε μαζί παρέα τα βράδια. Μόνο που τότε θα μιλάς μαζί του κι εμένα θα με ξεχάσεις.

- Τα ίδια έλεγες και για τον Κώστα.Μου δίνεις ψεύτικές ελπίδες

-Εισαι τόσο όμορφη και δεν το ξέρεις.

-Το λες γιατί εσύ κοιτάς την ομορφιά της ψυχής.Μα κανείς  ποτέ δεν θα με πρόσεχε και ποτέ δε θα μαστε μαζί. Ώρα λοιπόν να φτάσει η συζήτηση «’γγελος» στο τέρμα. Θα ξεχάσω ότι έγινε και ότι νιώθω, αφού το βλέπω πως αν συνεχίσω έτσι, άλλη μια χυλόπιτα έχει πάρει το δρόμο της για το στομάχι μου, κι επειδή είναι αργά δε θέλω να μου πέσει βαριά.

- Μη το κάνεις αυτό. Αφού τον αγαπάς.  

- Τι σε νοιάζει λοιπόν κουτσομπόλα? ΔΕ σε αφορά. Τι ξέρεις εσύ από αγάπη? Ένας μοναχικός  δορυφόρος είσαι ούτε καν πλανήτης. Και το όμορφο λαμπρό σου φώς κι αυτό κλεμμένο είναι. Δεν αξίζεις τίποτα κι όμως το φεγγαρόφωτο είναι χιλιοτραγουδισμένο. Όλοι εξυμνούν  την ψεύτικη ομορφιά σου και σε έχουν κακομάθει. Νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις με την καρδιά μου ε? Πάω μέσα…

Το φεγγάρι έμεινε μόνο.Παρατηρούσε την Ουρανία μέσα από το τζάμι του δωματίου της. Ξάπλωσε στο κρεβάτι και διάβασε τα χείλη της που ξεστόμισαν:

 -Καληνύχτα ’γγελέ μου για τελευταία φορά. .........

ΕΙΡΗΝΗ

Αφιερωμένο σε όλους όσους έχουν έναν "’γγελο" στη ζωή τους και σε όσους μιλούν με το φεγγάρι.