Καταλαβαίνεις ότι περνούνε τα χρόνια όταν χτυπάει το τηλέφωνο και δεν αναγνωρίζεις τη φωνή που σου μιλάει. Κάποτε, αυτή η φωνή, άνηκε στην καθημερινότητά σου. Όχι τώρα πια. Και σίγουρα, δεν περιμένεις αυτά τα νέα που έχει να σου διηγηθεί!

-Κόρη,εν με εκατάλαβες;

-εμ...όι...

- η Γ είμαι!

(η ποιά;)

-Ναι, Γ μου, τί κάμνεις; Πώς πάεις;

-Εννά σε φάει η ευγένεια! Αφού εν εκατάλαβες ακόμα ποιά είμαι! Ρε πελλόπλασμα, η Γ, η φίλη σου που το δημοτικό!

-Γ μουυυυυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τι κάμνεις!!!!!!!;;;;;!!!!!! Κόόοοοοοοοοορη!!!! Μόνο που σένα δεν επερίμενα τηλεφώνημα! Τί κάμνεις; Πού είσαι; Πώς πάεις;

-Κόρη, έχει τέσσερα χρόνια να βρεθούμε;

-Ναι, πάει πολύς καιρός...’τε, πε μου ότι με έπιασες να μου πεις ότι παντρεύεσαι!

-ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!!!! Κόρη, εν μπορώ να παντρευτώ τζαι να μεν είσαι τζαμέ!

(Συγκίνηση, μαρμάρωμα, κοκκίνισμα,τρέμουλο, τύψεις γιατί το πιο πιθανόν ότι δεν θα είμαι εκεί, εκτός αν πεταχτώ για σαββατοκύριακο στο νησί)

-Ρε, εχάρηκα πολλά που σε άκουσα! Πότε θα έρτεις να πιούμε τον καφέ μας;

-Αύριο εν καλά;

-Ναι, αμέ! Εν το πιστεύκω! Ουάο, παντρεύεσαι! Πότε κόρη; Πού;

-Στην εκκλησία μας ρε! Πού αλλού; Και στις .......

-Με το καλό, φιλενάδα μου! Με το καλό!

Σε 1μιση μήνα ο γάμος. Κανονίσαμε για τον καφε, να μου δώσει το προσκλητήριο.

Το κοριτσάκι με την σφιχτή κοτσίδα, είχε αποβληθεί από το μυαλό μου, προ πολλού.Από τα δώδεκά μας χρόνια, είχε μετατραπεί σε γυναίκα. Την τελευταία φορά που τυχαία, βρεθήκαμε, την θυμάμαι έντονα. Σαν να ήτανε χτες. Περπατούσαμε με τον Α και μιλούσαμε για ό,τι πιο άσχετο θέμα μας ερχότανε στο μυαλό. Δυο παιδιά στην κοσμάρα τους. ’κουσα ξαφνικά το όνομά μου και πνίξαμε η μια την άλλη στις αγκαλιές! Μπροστά από μια βιτρίνα της σύστησα τον κολλητό από το σχολείο (το Γυμνάσιο) και αυτή μας σύστησε τον αρραβωνιαστικό της! Την επόμενη μέρα θα περνούσανε βέρες!

Ο φίλος/αρραβωνιαστικός της δεν με συμπάθησε. Πώς να συμπαθήσεις ένα κορίτσι που με την είδηση του αρραβώνα, ρωτά προς τί η βιασύνη για το δρόμο της σκλαβιάς!

Ούτε εγώ τον συμπάθησα, τότε. Σκέφτηκα πως της έπεφτε πολύ λίγος. Και ας είναι μια χαρά παιδί. Πάντα για τις αγάπες μας, (φίλες και φίλους καλούς),θέλουμε το καλύτερο και ας μην είμαστε οι ίδιοι άξιοι, να γνωρίζουμε τί και ποιός είναι αυτό το καλύτερο.

Πολύ χάρηκα με την είδηση του γάμου. Αυτό είναι που ήθελε πάντα και στα μάτια του, βρήκε τον σωστό.

Ναι, ωριμάσαμε λίγο. Μπορούμε να χαρούμε για τις επιλογές των άλλων, χωρίς να μας βιάζει κάποια ανώτερη δύναμη να τις κρίνουμε, να τις αλλοιώσουμε, να τις αρνηθούμε. Απλά να τις δεκτούμε, και να χαρούμε με το βλέμμα χωρίς σκιές απόρριψης.

Εξάλλου, θα ακολουθήσουνε πολλά φιλαράκια. Λίαν συντόμως!

Και αύριο, παντρεύεται μια αγαπημένη δεύτερη ξαδέρφη. Και ένας άγνωστος δεύτερος ξάδερφος. Πάνω κάτω στην ηλικία μου. Και εγώ ετοιμάζομαι για το φτου φτου για κάθε φορά που θα ακούω "στα δικά σου"!