ένα κοριτσάκι που ήθελε να γίνει γυναίκα. Έβαζε χρώματα στο πρόσωπο της και όμορφα ρούχα, έκανε μπούκλες τα μαλλιά της και φόραγε ψηλά τακούνια.

Εκτός από την εξωτερική όμως εμφάνιση προσπάθησε να αλλάξει και την καρδιά της. Έπρεπε να μάθει να μην παίζει πια με κούκλες, αλλά με κούκλους. Και έμαθε… Κι όταν βαριόταν έψαχνε το καινούριο της παιχνίδι, μέχρι να βαρεθεί κι αυτό και να ψάξει για άλλο. Τόσο πολύ ταυτίστηκε με την απουσία της καρδιάς που πίστεψε πως τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να την αγγίξει. Και δεν το επέτρεπε άλλωστε. Πίστευε πως έτσι δεν θα πληγωθεί ποτέ.

Πέρασαν τα χρόνια και το κοριτσάκι ξέχασε πως είχε κάποτε καρδιά και συνέχιζε να παίζει με τους κούκλους. Ώσπου μια μέρα, ή καλύτερα ένα βράδυ, ένα αγόρι, ζωντανό και αληθινό της φέρθηκε γλυκά. Το κοριτσάκι σκέφθηκε γιατί να μην του μιλήσω, δεν έχω καρδιά, δεν μπορεί να με πληγώσει. Του μίλησε και από το βλέμμα του ένοιωσε ένα περίεργο πετάρισμα στο στομάχι. Κάτι που δεν είχε νοιώσει ποτέ ξανά. Περίεργο ξανασκέφθηκε, αφού εγώ δεν έχω καρδιά. Και έφυγε…

Αλλά πάντοτε από κει και μετά το μυαλό γύριζε σ’ αυτόν, όχι η καρδιά της, γιατί δεν είχε. Και κάθε φορά που τον έβλεπε ένοιωθε πάλι το ίδιο πετάρισμα. Και μόνο όταν συνειδητοποίησε πως δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά, κατάλαβε και έκλαψε.

Το πετάρισμα δεν ήταν στο στομάχι, ήταν η ίδια η καρδιά της που προσπαθούσε να της μιλήσει. Προσπαθούσε να της πει: «Άκουσε με. Είμαι εδώ, είμαι ζωντανή. Είμαι ερωτευμένη. Μην τον αφήσεις να φύγει γιατί μαζί μ’ αυτόν θα χάσεις και εμένα. Οριστικά. Μπορεί να είμαι στο δικό σου το στήθος αλλά χτυπάω μόνο γι’ αυτόν και μόνο γι’ εκείνον θα συνεχίσω να χτυπάω.»

Μακάρι να μπορούσα να πω «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», αλλά αυτό δεν είναι παραμύθι. Το τέλος του δεν έχει γραφτεί ακόμα. Θέλω να πιστεύω πως η ζωή ξέρει να τα διηγείται ωραία και πως αυτό θα κάνει. Γιατί η γυναίκα τελικά ήταν κοριτσάκι. Και το κοριτσάκι πίστευε στα παραμύθια και στους πρίγκιπες, με τα άσπρα άλογα… Ή έστω σ’ αυτούς με την κόκκινη κιθάρα.

ΥΓ. Με αφορμή μια συζήτηση για "άμυνες" εν μέσω ούζου και μεζέ...κάποιο μεσημέρι.