Είναι φορές που νιώθω πολύ τυχερός, γιατί έχω γύρω μου άτομα που χαίρουν της εκτίμησής μου. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που θα ασχοληθώ (ή μάλλον είναι έμμεσα).
Οι φίλοι μου, και δεν είναι λίγοι, με επιπλήττουν συχνά και μου λένε να μη σκέφτομαι πολύ γιατί ως γνωστόν θα το "κάψω". Από την άλλη επειδή το να λύνεις τα προβλήματα των άλλων, να τους συμβουλεύεις ή να τους παρηγορείς είναι το εύκολο για μένα (εκτός των άλλων είμαι και καλός ακροατής), όταν κάτι τους συμβαίνει ξέρουν που θα απευθυνθούν. Αυτό, βέβαια, με γεμίζει. Χαίρομαι να βλέπω άτομα που αγαπώ να βρίσκουν μια παρηγοριά, τουλάχιστον, στο πρόσωπό μου. Από την άλλη, όμως, δεν προλαβαίνω να εκφράσω εγώ τις ανησυχίες μου, τα προβλήματά μου. Θες γιατί δεν μιλάω πολύ εύκολα, βάλε και το ότι ασχολούμε πρώτα με τα δικά τους, που χρόνος να μιλήσω και τι να πω, όταν τα δικά μου φαντάζουν παιδικά παιχνίδια μπροστα σε αυτά που ακούω...
Αφορμή για να γράψω μου έδωσε μια συνομιλία που είχα προχθές το βράδυ. Με ένα άτομο το οποίο δεν γνωρίζω καλά, μας χωρίζουν πολλά, αλλά παρόλα αυτά, είναι από τα λίγα άτομα που ανοίγομαι τόσο εύκολα. Δεν έχει πολλά να μου πει, αφού από εμπειρία έχω περισσότερη. Δεν ξέρει κάτι, πιθανόν, το οποίο να μη γνωρίζω, αλλά σίγουρα, έχει τον τρόπο να μου ανασύρει πράγματα που ξεχνάω. Απλά πράγματα, καθημερινά, που δεν τους δίνουμε σημασία κι όμως είναι τόσο σημαντικά, που κάνουν τη διαφορά μεταξύ μιας μίζερης ζωής, από μιας ζωής γεμάτη απολαύσεις. Συζητώντας, λοιπόν, μου ανέφερε μια εμπειρία που είχε, η οποία στοίχισε πολύ ακριβά, κυρίως λόγω του ευαίσθητου της ηλικίας, αλλά και της συναισθηματικής απώλειας. Στο τέλος της κουβέντας, καληνύχτισα με μια ανακούφιση. Το άτομο αυτό με έκανε να θυμηθώ πόσα πράγματα έχω, που είναι τεράστιας αξίας κι όμως σπάνια έχω την ευκαιρία να ανγνωρίσω την αξία τους.
Το πρωί ξύπνησα με χαμόγελο (πράγμα σπάνιο). Δεν έχει σημασία που είναι μακρυά. Δεν λέει τίποτα το γεγονός πως όταν ερχόταν στη ζωή, εγώ είχα ήδη ξεκινήσει την επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Σημασία έχει πως, τελικά, αυτό που μετράει, είναι να έχεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να εκφράζεσαι αληθινά. Δεν είναι το μοναδικό άτομο, αλλά στα υπόλοιπα 2-3 πρόσωπα που τα νιώθω ΦΙΛΟΥΣ, μπορώ να εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου αρκετά συχνά και με παντίους τρόπους, ήθελα να αφιερώσω αυτη την ανάρτηση σε Εκείνο. Να είσαι καλά, όπου και νά σαι, να περνας καλά ότι κι αν κάνεις και να ξέρεις (που το ξέρεις, είμαι σίγουρος) ότι μπορείς να βασίζεσαι σε μένα.
Δεν έχει σημασία πως σε λένε. Δεν με νοιάζει αν κάποτε διαβάσεις αυτό το post. Σημασία έχει ότι σε γνώρισα. Σημασία έχει πως έχω τέτοιους άνθρωπους δίπλα μου. Σημασία έχει οι λίγοι αλλά ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ άνθρωποι που λέω Φίλους και όχι παρέες, να αισθάνονται το ίδιο και για μένα.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την παρέα σου, και ευχαριστώ και τις συγκυρίες που σε έφεραν κοντά μου!
ΑΣΧΕΤΟ: Ο Θρύλος δεν μας τα λέει καλά πάλι φέτος και θα έχουμε δράματα και καζούρες από τους άμπαλους κιτρινοπράσινους γλωσσάδες... είδωμεν!
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |