...Κλειδαρά!!!!

Το ‘χω πει , το λέω και θα συνεχίσω να το λέω....

Το καμένοοοοοοοοοοοοοοο!!!

Η Χθεσινή μέρα , που ήταν αρκετά δύσκολη απ’ οποια μεριά και αν την κοιτάξω, κατέληξε με μένα έξω απ’ το σπίτι και τα κλειδιά μου μέσα στο σπίτι!!!

Και ενώ εδώ και 3 χρόνια που μένω μόνη μου , έχει δεύτερα κλειδιά η μητέρα μου , χθες τα είχα και αυτά εγώ , μέσα στο σπίτι βεβαίως!!!

Χτυπάω στον γείτονα...

«Κύριε Κώστα , να πηδήξω απ’ το μπαλκόνι σας στο δικό μου για να μπω στο σπίτι. Κλειδώθηκα έξω!»

« Α  πα πα!!!Ξέχασε το!!!Αποκλείετε να το κάνεις αυτό όσο είμαι εγώ εδώ!!!»

(τώρα , τι εννοούσε ο ποιητής...υπήρχε περιπτωση να θελήσω ποτέ να μπω σπίτι του όσο εκείνος λείπει για να πηδηξω απ΄ το μπαλκόνι του στο δικό μου; )

"Μα κύριε Κώστα , το έχουμε ξανακάνει παλιότερα αυτό, δεν είναι δα και τόσο τραγικό!!!"

«Είσαι με τα καλά σου παιδί μου; Στον τρίτο βρίσκεσαι!Να γίνει καμιά στραβή και μετά να με τρέχουν και μένα μέσα;»

( Δεν είχε άδικο ο άνθρωπος...ένα πτώμα και ένας φυλακισμένος για μια κλειστή πόρτα, παει πολύ.)

«Μα κύριε Κώστα, η πόρτα μου δεν ανοίγει ακόμα και αν φωνάξω κλειδαρά. Είναι θωρακισμένη! Γι 'αυτο την πλήρωσα , για να μην ανοίγει!!!»

«Να πάρε τηλέφωνο έναν κλειδαρά σε αυτό το νούμερο , 210 25.... ανοίγει και θωρακισμένες λέει»

«Κύριε Κώστα , αυτό το νούμερο είναι σε άσχετη περιοχή, θα περιμένω όλη νύχτα!»

"Δεν πειράζει. Παρ' τον τηλέφωνο! Και στην Θεσσαλονίκη να είναι θα έρθει!"

"Μα κύριε Κώστα..."

Δεν συνεχσα τον διάλογο! Προτίμησα να ψάξω για έναν κλειδαρά της περιοχής μου!

Και όσο εγώ έψαχνα για κλειδαρά , καταφθάνει και  η μητέρα μου η οποία παρακαλάει τον γείτονα να μας αφήσει να κάνουμε το σάλτο!!!

Δεν τα κατάφερε πάλι βέβαια!

Ο Κλειδαράς , εφτασε μετά από 20 λεπτά και παιδευόταν τουλάχιστον ένα  μισάωρω για να ανοίξει την πόρτα!!!

Ο Κλειδαράς απ' έξω να παλεύει και η μαμά κομάντο να σκαρφαλώνει για να πηδήξει στο μπαλκόνι μου απ’ του γείτονα!

(ο οποίος σήκωσε τα χέρια ψηλά , μπήκε στο σπίτι και μας αφησε με την μητέρα μου έξω , να παίξουμε με την μοίρα μας!)

Τελικά , η μητέρα μου , άνοιξε την πόρτα στον κλειδαρά και τον κάλεσε και μεσα για ένα αναψυκτικό!(Κρίμα τον άνθρωπο.Πάλευε πόση ώρα!!!)

Πράγμα που εκείνος φυσικά αρνήθηκε , όπως αρνιόταν και τα χρήματα , μέχρι που τον πείσαμε να τα πάρει! 

«Πολύ δύσκολη η πόρτα σου» μου είπε φεύγοντας.

«Παρόλα αυτά , όταν βγαίνεις να κλειδώνεις»

«Φυσικά» του λεώ. «Ευχαριστώ πολύ»

Είπαμε και τις «Καληνύχτες» και τέλος! 

Ένα καλό βγήκε απ’ όλη την ταλαιπωρία!

Η πόρτα μου δεν ανοίγει με τίποτα!!!

Μπορώ , να κοιμηθώ ήσυχη!!! 

Καλό ύπνο!!!