Αυτή την πεποίθηση είχα από πολύ νεαρός και η αλήθεια είναι πως ήρθα πολλές φορές να το κάνω πράξη. Σήμερα, θα ασχοληθώ με τη σχέση που είχα με τη μηχανή μου.

Από την πρώτη στιγμή που την είδα, τη λάτρεψα. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είχε κάτι το ξεχωριστό για μένα. Έτσι, ξεκινήσαμε…

Ήταν η διέξοδος σε πολλά από τα προβλήματα που αντιμετώπισα κατά καιρούς. Όταν τα πράγματα σκούραιναν γύρω, όταν τίποτα δεν μπορούσε να εκτονώσει το θυμό ή την απογοήτευσή μου, της έκλεινα το μάτι.

Εκείνη πάντα πρόθυμη, ήταν μονίμως σε εγρήγορση. Ε, δεν θέλαμε και πολύ. Πατούσα τη μίζα και φεύγαμε. Ένα ταξίδι μοναχικό, αλλά τόσο τρυφερό. Εγώ βυθισμένος στις σκέψεις μου, αυτή με ένα βρυχηθμό που έβγαινε από τα σωθικά της, σαν να συμπαραστεκόταν με τον τρόπο της. Κι οι δυο μας περιπλανιόμασταν, γευόμασταν τη φύση, και το αεράκι έπαιζε γύρω μας καθώς διασχίζαμε χιλιόμετρο το χιλιόμετρο.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, όλα ήταν διαφορετικά. Είχα ηρεμήσει, τα νεύρα μου σε φυσιολογικά επίπεδα και ο κόσμος πιο όμορφος απ’ ότι τον άφησα. Εκείνη στεκόταν καμαρωτή στην αυλή, ικανοποιημένη που για άλλη μια φορά είχε επιτευχθεί ο στόχος.

Εκεί ήταν που έπαιρνε και τα εύσημα. Χτυπούσα τη σέλα με τρυφερότητα, χτύπαγα χαδιάρικα τα grips και ψιθύριζα πόσο την ευχαριστούσα.

Αργότερα, και ενώ είχα ξεκουραστεί και το μοτέρ της είχε κρυώσει, ερχόταν η ώρα του καλλωπισμού. Την έπλενα καλά, με προσεκτικές κινήσεις και απαλό σφουγγάρι, για να μη γδέρνεται το ευαίσθητο χρώμα της.

Έπειτα, με ένα μικρό κομμάτι βαμβάκι και λίγο οινόπνευμα γυάλιζα τα νίκελ (πολύωρη ασχολία, αλλά ευχάριστη). Και τέλος, με ένα πανάκι και αλοιφή περιποιούμουν τα δερμάτινα μέρη της….

Αυτά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ολοκλήρωναν μια σχέση αμοιβαίας συμπάθειας, πάθους και αλληλοκατανόησης.

Κάποια στιγμή, αντιμετώπισα πρόβλημα υγείας. Η σπονδυλική μου στήλη μάζεψε διάφορα απωθημένα, μέχρι που κατέρρευσε. Ο πανικός μεγάλος. Η απελπισία και η απόγνωση, πως όχι απλά δεν θα ξανακαβαλήσω μηχανή, αλλά θα καβαλάω μόνιμα ένα καροτσάκι με κυρίευσαν…

Δεν το βάζω όμως κάτω (κι ας μη μου φαίνεται), και αποφασίζω πως στα 33 μου, δεν θα δεχτώ τόσο εύκολα την ήττα. Μετά από σειρά εξετάσεων και επισκέψεων, η λύση (και όχι σίγουρη) είναι μια θεραπεία η οποία απαιτούσε πολλά λεφτά και δεν καλυπτόταν από το ταμείο (τι πρωτότυπο).

Σάββατο πρωί, λοιπόν, παίρνω τον καφέ μου, στήνω ένα σκαμνάκι μπροστά στη μηχανή και κάθομαι και την κοιτάζω. Η σκόνη έχει θολώσει το βλέμμα της, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα καθώς και το δικό μου είναι θολό, αλλά όχι από τη σκόνη…

Παραμιλάω και την εκλιπαρώ να κρατήσει. Ως εκείνη τη στιγμή ότι χρήματα περίσσευαν τα αξιοποιούσα πάνω της. Στολιδάκια, μπιχλιμπιδάκια και ότι άλλο μπορούσε να την κάνει ακόμα πιο όμορφη. Κι όλα γνήσια. Τίποτα φθηνότερο, κανένα ιμιτασιόν… της άξιζε άλλωστε!

Αναγκάζομαι λοιπόν να φεσωθώ έως το λαιμό για να μπορέσω να την ξανακαβαλήσω και να φύγουμε μαζί. Τόσα ταξίδια, τόσες εκδρομές… Μέχρι τα σύνορα περάσαμε δυο φορές. Κι όταν τρίτο άτομο ήταν στη θέση του συνοδηγού, το ταξίδι αποκτούσε ξεχωριστή σημασία. Δεν μπορούσα να το στερηθώ, ΟΧΙ…

Την επόμενη κιόλας μέρα… άρχισαν τα προβλήματα. Γιατί καμάρι μου? Τόσο καιρό σε περιποιούμαι. Φροντίζω την ομορφιά σου, για να πηγαίνεις καμαρωτή και λαμπερή. Κοιτάζω ανελλιπώς και τα εσωτερικά σου, για να μην μπορεί τίποτα να σε σταματήσει… Γιατί τώρα…?

Το παρακάμπτω, το ονομάζω τυχαίο γεγονός και λέω, δε βαριέσαι. Στον καθένα μπορεί να συμβεί να αρρωστήσει την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Την παίρνω, λοιπόν και πάμε για τον γιατρό. Σε μια εβδομάδα είναι και πάλι καλά και στέκει καμαρωτή.

ΟΚ, λέω άμε παρακάτω. Παρακάτω… χμ… βρίσκομαι στο δρόμο για τη δουλειά, κάνω να στρίψω αριστερά. Το αριστερό της μάτι δεν παίζει… Λάμπα, λέω και στο πρώτο βενζινάδικο κάνω δεξιά να την αλλάξω. Ούτε το δεξί παίζει. Δεξί-αριστερό, μπρος-πίσω… βρωμάει η δουλειά. Πόσο πιθανό είναι να κάηκαν 4(!) λάμπες συγχρόνως. Όντως οι λάμπες μια χαρά.

Πάμε πάλι την άλλη μέρα στο γιατρό. Φλασιέρα λέει η διάγνωση, 160 ευρώ λέει το κουστούμι… Ξέχνα το αγάπη. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ. Πάμε και χωρίς φλας.

Ε, ήταν και η αρχή για ένα μουλάρωμα που κρατάει ακόμα… Το ένα καπάκι στο άλλο, λες και το έκανε εξ επί τούτου. Βρε καλή μου, δεν σε φροντίζω? Δεν σε περιποιούμαι? Τι σε έπιασε… Λίγο καιρό υπομονή ζήτησα να ισιώσω λίγο το οικονομικό… Εγώ για πάρτι σου έδινα και τα οπίσθιά μου προς διακόρευση (κοινώς ξέρετε, αλλά μη φλερτάρω με το ban). ΤΙΠΟΤΑ…

Κι αφού συνεννόηση δεν υπάρχει, αυτή η σχέση ΠΡΕΠΕΙ να τερματιστεί.

Έφτιαξα ότι μπορούσα (άλλωστε το αξίζει. Μου προσέφερε πάρα πολλά), την πήγα στον πλαστικό χειρούργο για να φρεσκάρει την αερογραφία. Άλλαξα φίλτρα, λουριά και κάτι ψιλογραναζάκια και τη δίνω. Δεν τη σκοτώνω όσο όσο, αλλά μαζί μου δεν μπορεί να είναι πλέον.

Να πας στο καλό χρυσό μου. Μακάρι ο επόμενος να σε φροντίζει στο μισό απ’ ότι εγώ. Εύχομαι να μη σου λείψει τίποτα και να σε δω στο δρόμο και να μη σε αναγνωρίσω. Τόσα χρόνια μαζί και στερήθηκα για να τα έχεις όλα στο σασί σου. Ανταμοιβή…? Μια φορά χρειάστηκα τη βοήθειά σου και τότε θυμήθηκες να ζητάς, να ζητάς, να ζητάς και να μη σταματάς να απαιτείς…

Θα πάμε μπροστά. Εσύ με κάποιον άλλο αναβάτη που πραγματικά θα χαρώ να σε βλέπω καμαρωτή όπως ήσουν πάντα. Εγώ, κάποια θα βρω στην επόμενη βιτρίνα. Αν όχι στην επόμενη, στη μεθεπόμενη σίγουρα. Δίνω πολλά για το χατίρι της και σίγουρα κάποια θα το εκτιμήσει και δεν θα ζητάει αλόγιστα… ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΤΥΧΗ!

Έως σήμερα, χρόνια τώρα, δεν σου είχα δώσει κάποιο όνομα. Από σήμερα θα σε φωνάζω: ΚΙΚΗ…

Ακολουθεί διαφημιστικό σποτάκι…

(Εννοείται άσχετο): Την Κυριακή 9/9/2007 παντρεύεται η μάνα του παιδιού μου, η Κική καλέ… η X-files… εεεε…. X-wife, sorry. Η σχετική ανάρτηση προσεχώς!

ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ!!!