Αεροδρόμιο στις τέσσερις το πρωί.Πριν περίπου 24 ώρες...

Είναι τόσο κακούργα η θεία τύχη. Σαν μια γριά και άκληρη θεία, που πεθαίνει και αφήνει το τίποτα στα ανίψια της και την περιουσία στο σκύλο της.

Περίμενα ότι θα τον έβλεπα.Το ένιωθα πως θα τον έβλεπα. Δεν ξέρω γιατί, μα μου συμβαίνει αυτό. Κάτι σαν συναισθηματική μετεωρολογική υπηρεσία. Μόνο που είναι χαλασμένο το ρολόι. Περίμενα να τον δω παντού, μα όχι στο αεροδρόμιο. Όχι τέτοια ώρα. Μετά από τρία χρόνια, πάλι κατάφερα να είμαι στην πιο χάλια εικόνα..

Το τζιν τριμμένο, η πρώτη μαύρη μπλούζα που βρήκα μπροστά μου και μαύρα πέδιλα φλατ. Τα μαλλιά περιποιημένα με το απόλυτα βιολογικό προϊόν στάιλινγκ.Το αεράκι του Σεπτεμβρίου δηλαδή.

Σαν καυτή ακτίνα του αυγουστιάτικου ήλιου ένιωσα το βλέμμα του στην πλάτη μου. Γύρισα και τον είδα. Ίδιος μα διαφορετικός. Δεν είναι πια δεκαπέντε χρονών και δεν είμαι δεκαεπτά. Τα μακριά του μαλλιά εξαφανίστηκαν πολύ γρήγορα. Αναίσθητα κακή, φάνηκε μαζί τους η κυρία Φύση. Μα το χαμόγελο του πάντα λευκό, πάντα πλατύ.Και τα καφέ του μάτια το ίδιο βελούδινα. Δέρμα χωρίς ψεγάδι παρά το βαρύ κάπνισμα.

Δεν χώθηκα στην αγκαλιά του σαν άλλοτε. Μιλούσανε τα βλέμματά μας και λέγανε χιλιάδες κουβέντες. Με ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά, τί κάνω. Δύο μέτρα πέρα, με τα πόδια μου κολλημένα στο πάτωμα, του απάντησα στην ίδια σβησμένη ένταση. Τυπικές κουβέντες ανταλλάξαμε.

Ολοκόκκινη κοίταζα μια το πάτωμα ντροπαλά, και μια εκείνον καρφωτά στα μάτια. Περίεργο: η αντίδρασή του, απλός αντικατοπτρισμός.

Και τα μάτια μας ολοένα και να μιλάνε. Χωρίς ανάσα.

Περίμενε από μένα να πάω κοντά να του μιλήσω, μα δεν το έπραξα. Δεν ήξερα τί θα έκανα. Το πιο πιθανόν να μου έβγαινε το κλάμα που έπρεπε να έριχνα ολόκληρο το καλοκαίρι. Με πάγωσε μια γελοία αμηχανία. Και αυτός δεν κουνήθηκε. Όπως πάντα,περίμενε...σχεδόν ντροπαλά, σχεδόν παιδικά.

Τον τράβηξαν οι φίλοι του, με έσπρωξε η ξαδέρφη μου.

Αναρωτιέμαι αν θα βρεθούμε ξανά σύντομα. Κάπου, κάπως τυχαία.

Ίσως σε άλλα 3 χρόνια.

Θα είναι ίδιες οι εικόνες; Ακόμα τρυφερές κι ολόγλυκες; Δύο χρόνια εικόνες, σχεδόν παιδικές, σχεδόν αθώες. Και όμως αγνές. Σαν εκείνο το φιλί, που δεν μοιραστήκαμε ποτέ, παρά στα μάτια...