Για μενα τουλαχιστον. Απ οτι φαινεται, εμενα μολις τωρα, στα 17,5 χρονια μου, αρχισαν οι ορμονες να χτυπανε κοκκινο. Η τουλαχιστον τωρα αρχισαν να φαινονται οι παρενεργειες. Τσακωνομαι περισσοτερο απο ποτε! Με τους γονεις μου, κυριως. Βασικα μονο με τους γονεις μου.

Εγω να τσακωνομαι?? Εγω ημουν το πιο φιλησυχο ατομο στον κοσμο! Ποτε δεν τσακωνομουν και για τιποτα! Επρεπε δηλαδη να εξοργιστω παααααρα πολυ για να αρχισω να τσακωνομαι.

Τον τελευταιο καιρο ομως οι φωνες και οι διαφωνιες πεφτουν βροχη.... Δεν ξερω τι φταιει.... Υποθετω οτι μεγαλωνω.... Ξερω γω.... Ισως παλι νιωθω την αναγκη για ελευθερια και αυτονομια περισσοτερο απο ποτε. Νιωθω οτι χανουν σιγα σιγα το δικαιωμα να με ελεγχουν και να μου ζητανε αναφορα. Δηλαδη, ποσο θα συνεχιστει πια αυτο? Ποτε θα μου εχουν εμπιστοσυνη?

Αλλα και οι δικοι μου εχουν κατι βιτσια παναθεμα τους...Κολλανε σε κατι λεπτομερεις εντελως βλακειωδεις (κατι την αποψη μου παντα, γιατι κατα την δικη τους...), ενω αλλα πραγματα που αλλοι γονεις θα φρικαραν τα περνανε στο ντουκου! Ενταξει, για να πω την αληθεια, αυτο με συμφερει!!Χε χε! Αλλα πρεπει και γω να παραπονεθω για κατι, δεν πρεπει? Συνεχιζω λοιπον. Να, ας πουμε σημερα! Ειχα παει με την παρεα μου για καφε μετα τον Αγιασμο στο σχολειο. Αλλα καναμε το μοιραιο λαθος και αντι να παμε εκει που ειχα πει εγω αρχικα στην μανα μου οτι θα παμε, πηγαμε αλλου! Και, ωωω τι συμφορα, δεν την ενημερωσα οτι αλλαξαμε τοποθεσια!!! Τραγικο, εεε?? Πω πω, το ξερω, ειλικρινα αμαρτησα! Μην κανετε τον κοπο, παω να κρεμαστω μονη μου! Και να σου τα τηλεφωνα και να σου οι φωνες και "θα φυγεις απο κει ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!! Ερχομαι ΤΩΡΑ να σε παρω!" και "εγω νομιζα οτι εισαι στο φλοκαφε και εσυ εισαι αλλου γι αλλου!" (εγω εν το μεταξυ να ειμαι στο μολ, 10 λεπτα αποσταση με τα ποδια....) και "τι πραγματα ειναι αυτα, σου εχω πει να με ενημερωνεις οταν πας αλλου" και "δεν κρατησες την συμφωνια μας" και "θα φυγεις τωρα για τιμωρια" και αλλα τετοια κουλα!! Χα χα! Τωρα τα βλεπω και γελαω αλλα εκεινη την στιγμη τα ειχα παρει ασχημα! Δεν με αναγνωριζα!! Αν δεν ημουν στη καφετερια με ενα σωρο ανθρωπους τριγυρω μου, θα ειχα βαλει τις φωνες! Και το αποκορυφωμα για μενα, γιατι να φερω αντιρρηση σε τσακωμο με τους γερους μου δεν εχει ξαναγινει, λεω το κορυφαιο "δεν φευγω! Δεν με νοιαζει!! Δεν θελω να φυγω!! Μολις ηρθαμε ρε μανα! Τι ειναι αυτα τωρα! Δηλαδη ελεος! Τι σε επιασε μεσημεριατικα!!" και αλλα τετοια ομορφα!

Ενταξει, εννοειται οτι εφυγα!! Χα χα! Δεν ελεγε να το χοντρυνω γιατι μετα θα ειχα κυρωσεις και αλλου!! Απλως το θεμα ειναι οτι εγω...ποτε δεν εκανα ετσι! Παντα ημουν το καλο κοριτσακι που ακουγε την μαμα και τον μπαμπα! Τουλαχιστον μπροστα τους, για να τους ριχνω σταχτη στα ματια!

Τελος παντων, τι να πω.... Τελικα, αν και αργοπορημενα, μαλλον ηρθε και μενα η σειρα μου!!