Όπως τα όνειρα, όπως η απελευθερωμένη ψυχή μας, όπως η ματιά που ψάχνει μέσα στο σκοτάδι λίγο φως, όπως τα όνειρα…

Ο Μάλαμας έκανε πάλι το θαύμα του. Περιμένω με ανυπομονησία, πλέον, τους «Δρόμους» του. Το είχα ακούσει περί τον έναν χρόνο νωρίτερα στην πρώτη εκτέλεσή του και έκανα τις απαραίτητες επαναλήψεις χάρη στον αγαπημένο Λ., που το είχε αποτυπώσει ψηφιακά. Το μοιράστηκα και με την Π... Της άρεσε. Υπήρχε και άλλη μια παράμετρος. Ήταν εκεί, ο κοινός μας δρόμος. Αυτός που τρομάζει ή απαξιώνεται από πολλούς, μα λίγοι είναι που χωρούν. Στων παραμυθιών τα μυστικά… Στων ξωτικών τα χνάρια… Τα ξέφωτα, που γίνονται η αυλή τους, είναι καλά κρυμμένα. Ευτυχώς…

«Όνειρο είναι η ιστορία μας καρδιά μου,

να ‘χουν να λεν πως δεν σε γνώρισα ποτέ,

τα ξωτικά γυρίζουνε τις νύχτες συντροφιά μου…»