…Πέρα απο τους όρκους που τόσο χαλαρά παραδίνονται στο αεράκι τής καθημερινότητας,

Πέρα απο τις κατά συνθήκη σιωπές,

Πίσω απο τις χαμογελαστές φωτογραφίες που εκπνέουν επώδυνα, μέσα σε αλμπουμ που ποτέ δεν θα ανοίξεις,

Πίσω απο τον καθρέφτη που διάλεξες να εγκλωβίσεις ότι είχες μα δεν ήσουν,

Κάτω απο ένα κύμα που δεν δέχτηκες ποτέ οτι μπορεί να κρύβει στο ύστατο και τελικό εντός του έναν βυθό με κοχύλια, και κοράλια, και άστρα που ξεστράτισαν,

Πάνω σε έναν πίνακα, γραμμένον με μια μισοτελειωμένη κιμωλία που ήξερε μία λέξη μονάχα,

Πίσω απο καιρούς και εκλέκτορες , και παζάρια και αγορές, και ρήτορες και αργυραμοιβούς,

Πέρα κι απο την απόλυτη ανάγκη να μπορείς να επιπλέεις στα νερά τής αυταρέσκειάς σου,

Κάτω απο την σιωπή των λέξεων που δεν λένε τίποτα άλλο πέρα απο σένα,

….υπάρχει ένας μικρός κόσμος, που τα μάτια δεν μπορουν να δουν. Η αφή θα σε προδώσει,τα αυτιά δεν θα ακούσουν,και ούτε θα περάσει ποτέ κανείς να σου πει το μυστικό….

Τα χείλη δεν λένε…

…υπάρχει ένας κόσμος μικρός, γεμάτος αμέτρητους πλανήτες για μικρούς πρίγκηπες, γεμάτος συνεφάκια ζαχαρωτά και καλημέρες απο φράουλα, ένας κόσμος μικρός, γεμάτος με σιρόπι δειλινού, οπου πλανόδιοι τραγουδούν αιώνες τώρα για τα χνάρια που άφησες στην άμμο κάποιο βράδι με δυό φεγγάρια, ένας κόσμος που περικλείει έναν κήπο νοτισμένο απο μια πρώιμη βροχή, ένας μικρόκοσμος κλεισμένος σε μια μικρή στάλα, που στάθηκε στα μαλλιά σου την στιγμή που πέρασες κάτω απο την μανταρινιά...

Πίσω και πάνω και πέρα απο τον ανελέητο ρυθμό τού ρολογιού που επέλεξες να είσαι, υπάρχει πάντα ένας μικρός θεός, που επιμένει ακόμα να φυτεύει τριανταφυλλιές στα όνειρά , και να πασπαλίζει με χρυσόσκονη λόγια που δεν θά’ πρεπε να έχουν ειπωθεί...

Ενας μικρός θεός, με έναν μοναχά πιστό, χωρίς εκκλησίες και ιερά και τιμητικά αγήματα..... Μόνο με ένα μήλο καραμέλα, μια ξύλινη σβούρα, πέντε στίχους για να δείξει σαν διαβατήριο στην οριστική πύλη, και έναν μαγικό καθρέφτη που δείχνει έναν χωμάτινο δρόμο...

Πέρα και πίσω απο τις μικρές αφορμές, λίγο πιο πέρα απο εκεί που η σκιά σου σκάβει λαγούμια να δραπετεύσει απο σένα, πάντα θα χάσκει η ανοιχτή πόρτα που δεν τόλμησες να μπεις.....

Πέρα και πάνω απο τα σβυσμένα κεριά που θα πληθαίνουν, πάντα θα υπάρχει ένας παλιομοδίτης ουρανός, που θα ποτίζει με ρόδινη άχνη την έρημο που γέννησες ...

Σιωπή....

Κι άλλη σιωπή...

κι άλλη σιωπή...

..........................

-αχ... εαυτέ μου, ως πότε θα μιλάς σε τυφλά αυτιά;

-Εσύ φταίς... εσύ με έκανες έτσι...και πάψε να μου μιλάς με αυτές τις ποιητικές σου μπούρδες. Και αν μή τι άλλο, σε ποιόν απευθύνεσαι τόση ώρα;

-Απλά προσπαθούσα να σε αντικαταστήσω. Μην μου θυμώνεις, αλλα είσαι πολύ βαρύς για να σε κουβαλάω, και ήθελα να σε μοιραστώ...

-Μα ετσι, θα με διαιρούσες...

-Είναι καλύτερο απο το να με αφαιρείς εσύ... Νομίζω, δηλαδή...

-Δεν είναι έτσι....

-Δεν κατάλαβα... απο πότε οι εαυτοί μας έχουν και διαφορετική άποψη;

-Απο τότε που οι απόψεις έχασαν τον εαυτό τους... Αντε κοιμήσου τώρα...

...Τράβηξαν ο καθένας για το κρεβάτι του... Ο εαυτός ξάπλωσε μέσα σε μια φιλντισένια κασετίνα με μαργαριταρένιους επιλογους, και ο ιδιοκτήτης του μέσα σε ένα παλιό συρτάρι, γεμάτο με στιχάκια που δεν θα διάβαζε ποτέ κανείς....