Σήμερα ο ουρανός με άκουσε.

Η βροχή έπεφτε χωρίς σταματημό.

Στάθηκα στο κέντρο της και με τα χέρια ανοιχτά την παρακάλεσα να πλημμυρίσει τα πάντα.

Ποτάμι να γίνει και να παρασύρει τα πάντα.

Κι ούτε κιβωτός ούτε τίποτα να μην μπορεί να σώσει όλα όσα μέσα μου υπάρχουν.

Θάλασσα να γίνει και μέσα της να πνιγούν όλα.

Εκείνο το πρώτο φιλί, που περίμενε καιρό να δοθεί.

Και τα άλλα φιλιά. Εκείνα που προλάβαινα να σου κλέψω σε κάθε φανάρι.

Κι οι αγκαλιές, τότε που το κορμί δεν ήταν απλώς σάρκα αλλά υποτασσόταν στις επιταγές της ψυχής.

Και εκείνα τα "Σ' Αγαπάω", που σε κάθε άκουσμα τους έκαναν ό,τι μικρό, ό,τι λίγο είχα μέσα μου να τρέξει να εξαφανιστεί σαν ληστής μέσα από τα μάτια μου.

Σήμερα ο ουρανός με άκουσε.

Η βροχή όμως παρέμεινε βροχή…